Последниот германски цар е роден во 1859 година во Потсдам, Прусија. За време на неговото детство се случија клучни политички и воени настани кои резултираа со обединета германска држава.
Тоа беше времето на Ото фон Бизмарк, конзервативен и цврст канцелар кој стана жива легенда со своите постапки. Вилим II. станал цар на денешен ден во 1888 година, а таа година во германската историја останала запаметена како година на тројцата императори.
Вилим II. се родил по компликации при породување и имал физички деформитет во текот на целиот живот. Левата рака му била многу слаба и многу пократка од десната. Младиот Вилим секогаш ќе се труди да го скрие овој дефект на неговите слики.
<b>Нерационален цар опседнат со војска</b>
Идниот германски цар бил занесен со пруската милитаристичка традиција. Тој сакал да остане меѓу воениот персонал, да учествува во воени вежби и да разговара за военото минато.
Не го интересирале либералните идеи што потекнувале од неговото семејство од Англија и англиската кралица Викторија, неговата баба.
Бабата го сакала својот внук, колку и да бил чуден како момче. Во еден инцидент, тој се заканувал дека ќе пука во својот вујко пред толпа луѓе, но Викторија молчела за тоа.
Вилим бил ирационален, страствен и непромислен, а многумина во Германија се прашувале за иднината на нивната земја под внукот на сегашниот цар.
Но, немало потреба да се грижат. По смртта на стариот крал Вилим I, сепак на власт дошол неговиот син Фредерик III., проверен и искусен воен император кој учествувал во војната против Австрија и Франција. Сепак, Фредерик умира по три месеци од рак на грлото и на тронот доаѓа импулсивниот Вилим Втори.
Така, во 1888 година на германскиот трон седеле тројца императори. Вилим II. ја преземал функцијата и веднаш се фрлил во изградбата на германската морнарица. Тој верувал дека голема морнарица ќе биде јасен показател дека Германија е најсилната земја во Европа.
Таа вест ги загрижила Британците, кои со векови уживале во поморската хегемонија. Појавата на Германската империја во Европа беше голем проблем што Британците не знаеја како да го решат. Затоа и се приближуваа кон Франција.
Во исто време, стариот Ото фон Бизмарк, кој сè уште ја извршува функцијата канцелар, донесува некои нови одлуки во врска со сузбивањето на социјалистичките активности во земјата. Вилим Втори, кому веќе му беше доста од стариот манипулативен канцелар, решава да го отпушти за конечно да се ослободи од него.
<b>Ја доведе земјата во пропаст</b>
На почетокот на 20 век, Вилим II. прави речиси се што е можно дипломатски да се изолира од другите европски лидери. Во интервју за англиски весник тој дал арогантна и опасна изјава која ги налутила не само Британците, туку и многу Германци.
Вилим II. ја поттикна мароканската криза спротивставувајќи се на француското влијание во Мароко, што дополнително ги зближи Британците и Французите.
Во 1914 година започна Првата светска војна, а Вилим Втори, тој сакал брзо да се ослободи од Франција за подоцна да се фокусира на Советскиот Сојуз. Оваа стратегија е позната и како план на Шлифен.
Меѓутоа, поради логистички проблеми и посилен отпор од очекуваното, Франција не паднала, а на запад започнала рововска војна која ја изгладнувала Германија до 1918 година, кога Вилим II. абдицирал.
Германија беше прогласена за главен виновник за војната, и беше одземена територијата и не можеше да ја стационира својата војска во најбогатите региони. Армијата исто така беше намалена на само симболична бројка од 100.000, а земјата исто така мораше да плати огромни репарации кои ја замрзнаа нејзината економија и ја доведоа до банкрот.
Царот побегнал во Холандија, каде што останал до крајот на својот живот. Одлучено е да му се суди за воени злосторства, но Холандија одбила да го екстрадира.
Американскиот претседател Вудро Вилсон верувал дека така е подобро, бидејќи егзекуцијата или затворската казна за германскиот император ќе биде потег што ќе предизвика уште поголема нетрпеливост на германскиот народ кон Антантата.
Сепак, тоа не било доволно - германскиот народ го избира Хитлер за канцелар само 15 години подоцна.
Вилим починал во 1941 година, но не пред да нареди да биде погребан во Холандија, а не во Германија.
Иако Хитлер сакал да го погреба во неговата родна земја, Вилим Втори се спротивставил на нацистите, велејќи дека Хитлер ја претворил својата професионална војска во улична банда.
Неговиот гроб се наоѓа во Дорн, каде што живеел откако абдицирал од германскиот трон.
