Последниве денови се фокусиравме на Франција, бидејќи потегот на нивниот претседател Емануел Макрон по тешкиот пораз на изборите во ЕУ, распишувањето предвремени парламентарни избори, секако е најдиректната и најдраматичната последица од значителното свртување кон десно.
И додека Франција се подготвува за политичка пресметка за разлика од сите што ги видела долго време (Макрон ги затвора редовите додека постои можност републиканците да влезат во сојуз со Марин Ле Пен, иако до неодамна тие категорично го отфрлаа), време е да се фокусираме на уште една голема приказна која го доби својот епилог во неделата - онаа на Германија.
Во Германија постои поговорка „Wahltag ist Zahltag“, лабаво преведена - „Денот на изборите е ден на плаќање“.
И навистина е.
Германските гласачи строго ја казнија владејачката коалиција, покажувајќи до кој степен не само што не се согласуваат со начинот на кој ја водат земјата, туку и колку длабоко ги иритираат политиките што ги застапуваат.
Зашто, доколку беа незадоволни само со практични потези, гласовите, според веќе добро воспоставената изборна рутина, ќе се свртеа само кон другата страна на центарот, долги години владејачките демохристијани, односно партијата ЦДУ, партија на десниот центар.
Но, тоа не се случи.
Гласачите им ги грабнаа процентите на СПД и на Зелените и им дадоа, за инает, на феноменот на кој толку презираат и предупредуваат - десничарската партија Алтернатива за Германија (АфД).
Ова не беше замор со еден пристап и враќање на испробаното и вистинито статус кво.
Ова беше пркосно „NEIN“ за сето она што денес го претставуваат СПД и Зелените, а пред се за нивниот лицемерен став, кој веќе не може да се крие или објасни на народот.
Клучните партии од сегашната владејачка коалиција практично се симнаа себеси обидувајќи се да ги соберат некомпатибилните.
Од една страна, тие се наметнуваат како морални вертикали кои многу се грижат за наводно маргинализираните и обесправените, со голема борба против климатските промени, додека во исто време кон германското мнозинство, обичните работници, се однесуваат како некој што треба да ги носат на грб сите трошоци за нивните идеи.
Тоа е невозможно поради многу причини. Пред се, интензивната борба против климатските промени, нешто што не треба да се одложува, но истовремено треба да биде строго научно заснована борба, брзо се претвора во голем бизнис под превезот на т.н. „зелена економија“.
Проблемот со зелената економија е повеќеслоен, но најголемиот е што воопшто не е докажано дека е зелена, односно не се повлекуваат иницијативи заради зачувување на планетата, животната средина и луѓето, туку со цел да се направи најмногу пари со големи државни субвенции.
Зелената револуција мора да се случи, паралелно со забрзаниот развој на напредната технологија, но цената за неа не може да биде на грбот на работниците или земјоделците.
Истото важи и за „дистрибуцијата“ на карго низ сите земји. Тоа е неприфатливо.
Најголемите загадувачи треба да платат најмногу, а добро се знае кои се тие.
Вистинска влада која би ја предводила зелената револуција, а на која граѓаните би ја поддржале, безмилосно би барала товарот за поправање на климата да го сносат оние што ја упропастиле.
Наместо тоа, граѓаните кои треба да живеат и преживуваат низ неконтролираната инфлација, постојаната несигурност на работните места и сите други неволји што се натрупуваат за да можат големите играчи, новите и старите, да ја полнат својата каса со пари, се оставени да го понесат огромниот товар.
Да не зборуваме дека имплементираните решенија се во голема мера козметички.
За еколошки пресврт, трансформацијата на сообраќајот и логистиката е пред сè неопходна, но никој не се осмелува да го допре тоа бидејќи тоа би вклучило темелна трансформација на слободниот пазар каков што го знаеме.
Наместо тоа, пренатрупанo небо, преоптоварени патишта и непрекинато пловење низ светот се користат за испорака и на суштинското и на неважното, често она што може и треба да се произведе блиску до клиентите, а не на десетици илјади километри подалеку.
Велосипедските патеки и соларните панели се фластери кои нема да можат да покријат многу потешка скршеница.
Многумина се свесни за тоа и ја гледаат агендата на германската Зелена партија денес. Тоа е партија која со децении макотрпно собираше важни политички поени, само за дуото - Роберт Хабек и Аналена Баербок - да прокоцкаат сè и сериозно да ја одложат вистинската борба.
Затоа што во тој процес не само што ја дискредитираа партијата, што немаше да има никакви последици во поширокиот контекст, ја дискредитираа и самата борба против климатските промени, која сега е фрлена во ѓубре заедно со разни екстравагантни „разбудени“ идеологии дека просечниот работникот воопшто не се грижи за тоа.
Работите да бидат уште полоши, многу од оние кои разбраа како функционираат Зелените се свртеа кон сосема спротивното, десничарската AfD.
Свртувањето е разбирливо, во оваа смисла AfD навистина претставува „алтернатива“ на модерната зелена агенда, „разбуди“ (woke) идеологија и слични појави, но за возврат нема да стави ниту една од реалните потреби на вистинскиот пат, туку целосно нив ќе фрли надвор.
Ако AfD дојде на власт еден ден, што е сосема можно, тие само би ги вратиле клучевите во рацете на мафијашката индустрија за фосилни горива и би оставиле ситуацијата да пропадне до крај. Ако треба, ќе бидат платени неколку научници опортунисти за да напишат студија во која ќе тврдат дека климатските промени се глупости, а со тоа и колективно ќе се правдаат себеси дека работите продолжуваат „како порано“.
Во суштина, и зад позициите и зад „алтернативите“, се крие едно исто лице на капиталистички интереси, засновани на луди идеи за бесконечен економски раст. Разликите, се испоставува, се само во суптилностите, односно чии финансиски и индустриски интереси ги застапува која партија.
Во таква ситуација, гласачите немаат избор, а не можат ни да одат кон левицата бидејќи таа се распарчува под тежината на сопствените противречности.
Лидерката на левичарската партија Die Linke, Сахра Вагенкнехт, на крајот мораше да ја напушти сопствената партија и да најде нова, BSH (Bündnis Sahra Wagenknecht), поради чиста неспособност да ја врати левицата таму каде што и припаѓа политички. Не дека не се обидела, но не и успеало. На крајот и самата изјави дека е речиси невозможно воопшто да се користи името оставено бидејќи денешната левица „повеќе се занимава со заменки и расизам отколку со социјална нееднаквост“.
Очигледно таа постапи паметно затоа што Die Linke остана со блага поддршка од 3%, додека нејзината нова партија скокна на 8%.
Понатаму, левицата која не е во состојба да се залага за мир во Европа, која поттикнува сè поголема војна во Украина, не може да очекува лојални следбеници. Вагенкнехт се отцепи и со себе ги донесе луѓето кои размислуваат рационално и кои не се плашат дека естаблишментот ќе се обиде да ги стави во истата „радикална канта“ како и другата страна на политичкиот компас.
Но, фрагментацијата неминовно води до залудно потрошени гласови, така што на овие избори АфД останува, за жал, единствената „алтернатива“ на Олаф Шолц и неговата опасна коалиција.
За тоа како Зелените гледаат на војната во Украина веќе пишувавме во неколку наврати. Тие се трансформираа во партија која најсилно се залага за милитаризација, постојани чекори кон ескалација на војната, целосно отфрлајќи ја фактичката состојба и можноста за мировни преговори.
Со нив Шолц изгледа како да им е подреден, а уште повеќе кога се во прашање неговите сојузници од другата страна на Атлантикот.
Имено, по избувнувањето на војната во Украина, Шолц зазеде прилично внимателен став, што можеше да биде можност, можеби и можност за мир, во случај Германија повторно да се наметне како посредник, како во времето на Ангела Меркел.
Но, под американски притисок, Шолц попушта по сите прашања - од испраќање тенкови до испраќање оружје со долг дострел. Тоа секако го забележаа и гласачите.
Вистина е „Wahltag ist Zahltag“.
Затоа што СПД во неделата заврши на третото место со само 13,9 отсто од гласовите. Најголеми губитници се Зелените, кои паднаа на 11,9 отсто од поддршката, губејќи дури 8,6 отсто во споредба со претходните избори во ЕУ во 2019 година.
АфД, пак, се најде на второто место во Германија со околу 16 отсто од гласовите, што е зголемување за цели 5 отсто во однос на изборите пред пет години.
ЦДУ, од која би се очекувало да расте во опозицијата, особено кога таква коалиција е на власт, освои 30%, само околу 1,1% повеќе од пред 5 години.
Нивото на промени е особено видливо ако ги погледнеме гласовите на младите во Германија, оние од возрасната група до 24 години.
ЦДУ е исто така на прво место, АфД е блиску втора, но Зелените забележаа огромен пад во оваа возрасна група на гласачи од дури 23% во споредба со 2019 година.
АфД силно порасна и покрај бројните и сериозни скандали што ја придружуваа нивната кампања.
И дали естаблишментот научи нешто? Дали сфатија во колкава мера ги запоставуваат гласачите и дека тоа сега им падна на глава? Воопшто не.
Нивниот главен фокус сега е на заканата што ја претставува АфД за нивниот пад на рејтингот, а „решението“ го гледаат како охрабрување на партијата да биде целосно забранета.
Еден од лидерите на СПД, Ларс Клингбејл, во изборната ноќ ги нарече АфД „нацисти“.
Зелените, пак, повторија дека бараат забрана за активностите на АфД.
Но, на крајот единствено што ќе добијат е натамошното јакнење на популизмот во Германија, за што првенствено се сами виновни.
<b><i>(Вечер.мк<a href="https://www.advance.hr/tekst/wahltag-ist-zahltag-ili-kako-je-crveno-zeleni-potop-zasluzeno-stigao-njemacka-je-u-velikim-politickim-promjenama-zahvaljujuci-establismentu-koji-je-zanemarivao-gradane-i-nema-namjeru-prestati/"> ВИА)</a></i></b>
