Во своето прво интервју по назначувањето, Барние рече дека неговата влада, на која ѝ недостасува јасно мнозинство во долниот дом на парламентот, ќе вклучува конзервативци, како и членови на таборот на Макрон.
Припадниците на другите групи, вклучително и левицата, се добредојдени во новата влада. „Нема црвена линија“, рече Барние, додавајќи: „Мораме да ја отвориме вратата за секој што го сака тоа“.
Макрон го именуваше Барние (73), конзервативен и поранешен преговарач за Брегзит на ЕУ, за премиер во четвртокот, завршувајќи го двомесечниот ќор-сокак по лошо проценетата одлука на Макрон да свика општи избори што резултираа со парламент без јасно мнозинство.
Барние се соочува со тешка задача да спроведе реформи и да го донесе буџетот за 2025 година во поделен парламент, додека Франција е под притисок од Европската комисија и пазарот на обврзници да го намали својот дефицит.
Покажувајќи подготвеност да ги поддржи некои од многу непопуларните реформски политики на Макрон, кои веројатно вклучуваат преземање политички ризици, Барние рече дека не е подготвен да го укине зголемувањето на возраста за пензионирање од 62 на 64 години.
„Не смееме да го доведуваме во прашање законот што е усвоен во многу тешки околности“, рече Барние, но додаде дека е подготвен да ја прилагоди политиката за подобра заштита на „најранливите“.
Левичарскиот Нов народен фронт и крајнодесничарскиот Национален собир (РН), кои заедно имаат мнозинство и би можеле да го соборат премиерот со гласање доверба доколку одлучат да не соработуваат, масовно се спротивставија на реформата.
Во она што може да се протолкува како поместување надесно за некои прашања, Барние рече дека ќе спроведе построги политики за задушување на имиграцијата. „Сè уште постои чувство дека нашите граници се шупливи и дека мигрантските текови не се контролираат“, рече тој, додавајќи: „Немам многу заедничко со идеологиите на Националното собрание, но ги почитувам“.
РН неволно ја поддржа номинацијата на Барние, велејќи дека нема веднаш да се обидат да го соборат од функцијата, но јасно ставија до знаење дека ќе ја повлечат поддршката во секое време доколку не се исполнат нивните преокупации за миграцијата, безбедноста и економските прашања.
Левичарските партии повикаа на протести во текот на викендот против, како што ги нарекоа, „украдените избори“ поради одлуката на Макрон да не именува премиер од нивните редови и покрај тоа што тие партии освоија најмногу гласови.
