Американската претседателска кампања не само што трае болно долго, овојпат ќе биде и е едноставно болна, особено за самите Американци кои треба да бидат изложени на неа повеќе од 100 дена, туку и остатокот од светот може да „издржи во солидарност“ поради фактот што исходот од американските избори толку многу зависи од тоа во целиот свет.
Тоа отсекогаш било парада на поларизација, но никогаш навистина како сега. Двете страни сакаат да победат толку агресивно што можат целосно да се искриват меѓусебно и себеси во процесот.
Да тргнеме од основата дека двата големи табора создаваат токсична поларизација која неминовно води до насилство, бидејќи и двата се подготвуваат за тоа.
Одамна е познато дека демократскиот табор и медиумите лојални на нив се обидуваат да ги прикажат Доналд Трамп и неговите поддржувачи на МАГА како неофашисти на кои ако им се дозволи да победат, ќе започнат процес на укинување на американската демократија.
Идејата е целосно апсурдна бидејќи ниту Трамп ниту некој од Републиканската партија никогаш не кажал ништо за укинување на демократијата. Уште повеќе, Трамп сега се фали дека „зел куршум за да ја одбрани демократијата“.
Во ред, демократскиот табор сака да победи на изборите прикажувајќи го Трамп како фашистичка закана.
А што прави другата страна? Истото, само превртување на политичкиот компас наопаку.
Еве што вчера објави Трамп на својата социјална мрежа:
„Не сме подготвени за марксистички претседател, а лажливата Камала е радикален левичарски марксист и полошо од тоа!“.
Се поставува прашањето - што да се каже на тоа?
Како воопшто да се пристапи кон анализата на американската политика ако самата политика е толку деградирана што е невозможно да се „фати“ сета бизарност на апсурдните етикети.
Затоа што прогласувањето дека Камала Харис е „радикален левичарски марксист“ може да го направи само човек кој нема разбирање ниту од самите основи на политиката - или лице кое се занимава со ширење страв.
Трамп е многу веројатно вториот, иако кој знае. Но, тој не е единствениот. Целиот десничарски естаблишмент со години води идеолошка војна против марксизмот во САД, идеологија која не постои ни во трага.
Камала Харис не може да биде подалеку од учењето на Карл Маркс, згора на тоа, таа е кандидат кој го обожава најголемиот капитал и истото ја полни нејзината кампања со милиони долари.
Но, укажувањето на овој апсурд ќе значи нешто само за некој кој веќе однапред знае колку е апсурдно да се каже дека Камала е дури и левичар, а камоли марксист.
Што е со американската јавност?
Свесна ли е како овие карактеристики изгубија секакво значење во навидум бескрајната кампања што ја дели Америка на два спротивставени табора кои реално не знаат ни што воопшто ги дели - затоа што основната економска политика сигурно не е.
Разликите меѓу демократите и републиканците за клучните прашања се буквално непостоечки.
Двете партии се капиталистички партии кои се залагаат за слободен пазар.
Тие се разликуваат по помали и помалку суптилности, а потоа тоа го кријат пред гласачите создавајќи радикално постојани разлики за бројни прашања кои немаат врска со економијата, односно што навистина има ефект врз животите на Американците.
Електоратот намерно се држи во мрак и се храни со тешки дезинформации. Просечниот Американец, судејќи според начинот на кој се бомбардирани со пропаганда, очигледно не знае што е фашизам или што е марксизам.
Знаат само дека „непријателот“ е тој што доаѓа по нив, кој ќе ја доврши земјата што ја сакаат и кој директно ќе ги нападне нивните лични и/или колективни вредности.
Невозможно е да се избере поголем престапник, поголем „зашеметувач“, бидејќи и двете страни и нивните претставници се подеднакво виновни.
Американските конзервативци се во паничен страв дека доаѓаат „марксистите“ и ќе им одземат се што им е важно.
Американските либерали подеднакво се плашат од доаѓањето на авторитарниот фашизам, кој насилно ќе ги погази сите нивни тешко стекнати права, а на крајот ќе дојде и за нив и за системот што и дозволува на Америка (привидот) избори.
Ако човек навистина верува дека сè е токму така, дека овој избор е многу поголем од изборот, тогаш тој е подготвен на се.
Се разбира, спротивставените политичари пред се сакаат омразата и стравот да бидат доволен мотиватор да излезат на избори и да гласаат за нив.
Кој и да е победник веќе во изборната ноќ, манично ќе ги пружи рацете на помирување за што побрзо се да се смири и да владеат во мир.
Така беше и Трамп по неговата победа во 2016 година. Речиси до последниот ден тврдеше дека ќе ја уапси Хилари Клинтон доколку стане претседателка. Неговата разгалена толпа врескаше „Заклучи ја!“ на неговите изборни митинзи.
Можеа да продолжат да врескаат колку сакаат, но штом Трамп ја освои власта веднаш се откажа од таа идеја, веднаш беа подадени рацете на помирувањето.
Но, наелектризираните поддржувачи тешко забораваат, па дури и во 2020 година, односно на почетокот на 2021 година, едноставно не сакаа да го признаат изборниот резултат врз основа на кој Џо Бајден го победи Трамп.
Тие дојдоа пред зградата на Конгресот и ја нападнаа.
А што направи Трамп? Колку подоцна неговите политички противници се обидоа да го гонат за тоа, тој всушност не направи ништо освен што изрази некаква поддршка меѓу редови за оние кои дојдоа, ако треба, да гинат за него.
Ако Трамп навистина беше фашистички лидер, тогаш на 6 јануари 2021 година ќе им наредеше на своите поддржувачи да одат до крај, до државен удар и „промена на режимот“.
Ниту го направил тоа ниту имал намера. Исто како што Камала Харис апсолутно сигурно нема намера да ги повика своите поддржувачи на социјалистичка револуција, национално и меѓународно востание на пролетаријатот!
Американските кампањи ги водат поттикнувачи кои прелеале сè што допира политиката, вклучително и сите медиуми, но и огромното мнозинство „независни“ коментатори на платформи како YouTube.
Тие едноставно не можат да одолеат да фрлат бензин на оган кога сметаат дека можат да го поместат резултатот од анкетата за најмалку 0,01%. Не лажат само кандидатите, тие лажат цели армии нивни поддржувачи кои, за разлика од нив, не ја знаат разликата помеѓу политичката дезинформација и политичката параноја.
Луѓето на Камала ќе трчаат низ Америка (особено клучните сојузни држави) и, како во некакви 100 ноќи на Ноќта на вештерките, ќе ги плашат луѓето од врата до врата тврдејќи дека доаѓа фашистичко востание предводено од Доналд Трамп.
Во исто време, луѓето на Трамп и тој самиот извикуваат дека доаѓа марксистичка револуција, дека доаѓа „екстремната левица“.
Фасцинантно, но се чини дека годините на немилосрдна антисоцијалистичка пропаганда во САД, која беше најсилна пред сто години, сè уште даваат резултати и се потпираат на целосната национална траума, на „Црвениот плашење“ и на Макартизмот.
Всушност, таа параноја се подели на две гранки кои сега ја напаѓаат психата на просечниот Американец од двете страни - едната ги плаши со социјализам, другата со фашизмот.
Иронично е колку американската реалност е различна од она што е претставено, до тој степен што оние Американци кои можеби дури и сакаат социјализам или фашизам (нема многу од двете) можат удобно да се откажат од надежта бидејќи ниту Камала Харис, ниту Доналд Трамп нема да донесат нив било кое од горенаведените.
Ќе добијат капиталистички кандидат бидејќи за тоа нема избор.
Но, за многу Американци, оваа кампања на страв ќе биде премногу.
Еден од нив веројатно веќе пукал кон Трамп (освен ако немало нешто поголемо зад тоа). Таква Америка е зрела за ескалација на внатрешни конфликти и двете страни ќе бидат длабоко убедени дека тие се борат против злото што им е претставено.
Тоа е неописливо трагично, но не само за Америка.
Сите демократии кои гравитираат околу неа (Европа пред се) почнуваат да се однесуваат на сличен начин, отфрлајќи ги фактите и играјќи си со стравот и паранојата, а последиците можат да бидат катастрофални и незапирливи.
<b><i>(Vecer.mk<a href="https://www.advance.hr/tekst/napad-na-psihu-prosjecnog-amerikanca-podmukla-politika-paranoje-izopacila-je-sva-obiljezja-biraci-doslovno-strahuju-od-fasizma-i-marksizma-u-zemlji-gdje-nista-osim-protrzisnog-kapitalizma-ni-ne-smije-biti-na-izbor/"> VIA)</a></i></b>
