Новиот британски премиер Кир Стармер најостро ги осуди десничарските собири и насилството на кое бевме сведоци во последните неколку дена во Англија. Неговиот министер за внатрешни работи, Ивет Купер, рече дека овие немири „не ја претставуваат Британија“.
Но, тој греши. Овие напади на неофашистичките групи многу добро ја претставуваат Британија бидејќи таква Британија е создадена од последователни конзервативни и лабуристи влади.
Лабуристите, кои неодамна ја презедоа власта, го осудуваат „екстремно десничарското насилство“, а во исто време испраќаат милијарди фунти без проблем што завршуваат во рацете на неонацистичките групи кои дејствуваат на рабовите на украинската армија (често асимилирани во самата војска под Зеленски).
Истата администрација на Стармер, исто како и онаа на Сунак пред неа, отворено ја брани и поддржува екстремно десничарската влада во Израел, која е одговорна за убивање на речиси 40.000 луѓе, главно жени и деца, во сегашната агресија врз Газа.
Британија што тие ја создадоа е Британија што ја гледаат на сопствените улици.
Во таква Британија, која отворено го поддржува империјализмот и максималната капиталистичка експлоатација на работничката класа, меѓу другото, преку намерно доведување имигранти кои потоа се експлоатирани во уште пожестока и побрутална мера, се случува токму она што можеше да се предвиди.
Во таква Британија, хулиган како Томи Робинсон може да стане „народен херој“ на кој сега се восхитуваат заблудените маси. Ништо чудно и ништо ново, но сериски разочарувачки.
Десничарските групи како оние кои денес функционираат во Британија отсекогаш знаеле како да го искористат социјалното незадоволство, а општеството во Британија има многу да биде незадоволно.
Една петтина од луѓето во Велика Британија живеат во сиромаштија(!) и 25% од сите деца. Речиси 3 милиони се потпираат на банките за храна. За најсиромашните 10% од домаќинствата во Обединетото Кралство, животниот стандард падна за дури 20% во споредба со периодот 2019-2020 година.
Британскиот народ е темелно предаден од политичката класа.
За време на Тони Блер и Гордон Браун, лабуристите ги отфрлија политиките на социјалните реформи и станаа Тачеристичка партија на финансиската олигархија. Работничката класа беше политички обесправена, а Блер изјави дека „класната војна е мртва“.
Само едната страна од класната војна заврши.
Богатството на милијардерите се зголеми за повеќе од 1.000 отсто од 1989 година, а бројот на милијардери се зголеми за три пати од 2010 година.
Блер им нареди на британските војници да одат во битка пет пати, повеќе од кој било друг премиер во британската историја. Исламофобијата беше искористена како оружје за оправдување на воените злосторства, вклучително и нелегалната инвазија и окупација на Ирак во 2003 година.
На домашен план, „Војната против теророт“ беше искористена за поткопување на основните демократски и законски права, со политики како што е „Стратегијата за превенција“ што ги демонизира муслиманите.
Кампањата за Брегзит доведе до подем на Партијата за независност на Обединетото Кралство (УКИП) на Фараж и на крајот до назначувањето на Борис Џонсон за премиер.
Конзервативците, од друга страна, отидоа уште подалеку десно.
Британците се обидоа да се спасат на кој било начин што знаеја, меѓу другото, полагајќи ги своите надежи во лидерот на лабуристите Џереми Корбин, кој беше полн со левичарска реторика, но кога беше неопходно да се запре на принцип, тој лесно попушти.
Милиони во Британија беа премногу подготвени да го исчистат левиот центар од Блеровците, а Корбин, наместо цврсто да се држи до таа агенда, отстапи на различни фронтови, вклучително и поддршката на НАТО.
На крајот, тој капитулираше под притисокот на оние кои почнаа да го обвинуваат него и левото крило на Лабуристичката партија за „антисемитизам“ - со тоа широко ја отвори вратата за сценарио во кое човек како Кир Стармер доаѓа на позицијата со најголема моќ.
Што се однесува до радикалната десница и луѓето како Томи Робинсон, нивниот аргумент е дека групи муслимански имигранти (но и муслимански Британци) се организираат во опасни банди, често организирани од групи со пакистанско потекло.
Тоа не е спорно. Но, кога ваквите луѓе зборуваат дека овие банди се здружуваат во градовите за да се вклучат во трговија со дрога, проституција и слични криминални активности, тие всушност се жалат на фактот дека, ете добро, странците им ја земаат нивната работа.
Сè за нивниот кредибилитет видовме во последните денови кога оркестрираа целосно лажни информации дека убиецот на три девојчиња во училиште за танц во Саутпорт е муслимански барател на азил.
Истите групи застрашувачки ќе кажат дека „не биле далеку“, бидејќи се покажа дека убиецот е 17-годишник по потекло од Руанда, но роден во Британија. Не треба ни особено да се нагласува колку овие групи се способни да лажат, но еве уште еднаш се потврди.
Реторички, следува прашањето - тогаш зошто толку насилство и напади врз џамии, муслимански групи, хотели и хостели со баратели на азил?
Она што тие нема да го признаат, но веќе е многу јасно, е дека зад нивниот гнев навистина се крие чист расизам.
Што ако се покаже дека убиецот е „еден од нив“? Дали и тогаш овој страшен масакр би бил поттик за погроми? Секако дека не би.
Но, многу луѓе се лути, а не само групи хулигани кои едвај чекаат да разбијат, изгорат, упаднат и крадат.
Луѓето се лути затоа што чувствуваат дека системот ги лаже, дека криминалот, особено насочен од мигрантските и малцинските групи, намерно се игнорира.
И тие се во право, но поради нивната многу надуена тенденција да потврдуваат, изгледаат дека не можат или свесно не сакаат да видат колку овие нови „херои на нацијата“ исто така ги мамат и се обидуваат да ја преувеличат паранојата во страв за сопствените цели.
Десничарските и неофашистичките групи сепак се нуспроизвод на целосниот систем.
Апсурдно е да се гледаат владетелите како држат предавања и најавуваат испраќање на уште повеќе војници на улица без трошка признание дека тие се тие што создаваат фашистички тенденции. Едноставно им требаат, дури и кога ги тепаат, затоа што еден ден ќе им требаат за да ги тепаат другите.
Кога системот на грабеж и континуирано осиромашување на британската работничка класа ќе ја достигне својата кулминација, тие со големо задоволство ќе ги гледаат сцените што сега се случуваат.
Затоа што во сите градови каде што се евидентирани овие десничарски напади веднаш се појави контрареакција, а на многу места антифашистичките собири беа уште поголеми.
Во исто време, самите муслимани, кои со право се чувствуваат загрозени, ќе почнат да се подготвуваат за конфронтации.
Некои злонамерно предвидуваат „граѓанска војна“ во Британија, а властите тајно ќе го поздрават таков конфликт, бидејќи веруваат дека можат да се справат со него.
Таквиот конфликт на крајот би бил, по самата негова дефиниција, внатрешен конфликт во самата британска работна сила, а оние што ја создадоа целата таа огорченост ќе поминат без последици.
Па, во случај на максимална ескалација, може да има последици и за нив, ако има воскреснување на фашизмот што ќе може да го повтори доаѓањето на власт што го извршија Мусолини и Хитлер пред стотина години.
Но, тие двајца толку многу спомнати, како и фашистичкото и нацистичките движења во првата половина на 20 век, беа свесни за реакцијата на владејачките класи на она од што најмногу се плашеа - навлегувањето на социјализмот.
Од што се плашат денес?
Се плашат од се, но секогаш најмногу од гневот на работниците кои потешко ги поднесуваат суровите правила што им се наметнуваат.
Главниот начин да се избегне вакво сценарио е токму она на што сме сведоци.
Во поширок контекст, пак, се наметнува радикализација на сопствениот народ за да може да се искористи за нов милитаризам и империјализам, а британската владејачка класа навистина копнее по тоа и не се срами да го покаже.
Само со поголема доза на свесност, Британците можат да ги спречат многу гадните судбини што им се подготвуваат, а токму овие денови си ја одредуваат судбината во многу блиска иднина.
<b><i>(Vecer.mk <a href="https://www.advance.hr/tekst/klasna-analiza-kaosa-u-engleskoj-britanska-vlast-ova-i-prethodne-lazno-se-zgraza-ona-je-stvorila-fasisticko-nasilje-na-svoju-sliku-a-ni-gradanski-rat-ne-bi-im-odvec-smetao/">VIA)</a></i></b>
