ДАЛИ 75 ЌЕ СТАНЕ НОВОТО 65? Некои може нема да дочекаат пензија

Завршувањето на работниот век во шеесеттите е цел за многумина, но сега за многу луѓе тоа не изгледа реално, па дури и разумно, пишува <a href="https://www.bbc.com/worklife/article/20240404-global-retirement-increase-65-to-75">Би-Би-С</a>и.

Поддржувачи на ваква теза има се повеќе, особено меѓу финансиерите. Во март, на пример, извршниот директор Лери Финк им објави на работниците дека сите оние кои се надеваат на удобно и финансиски сигурно пензионирање во нивните шеесетти веројатно нема да можат да го постигнат тоа.

„Бидејќи глобалниот животен век се зголемува, „мрежите за социјална заштита“ се распаѓаат, а трошоците за живот растат“, напиша Финк и утврди дека „пензијата на 65-годишна возраст нема да биде возможна за многу, ако не и за повеќето луѓе“.

„Пензионирањето е многу потешко отколку пред 30 години“, напиша Финк.

„И за 30 години ќе биде уште потешко“.

„Од 2000 до 2019 година, глобалниот животен век се зголеми од 67 години на 73 години. До 2050 година, ОН очекуваат секој шести човек во светот да има 65 или повеќе години. луѓето ја напуштаат работната сила отколку што влегуваат во неа: во ОК оваа точка би можела да се достигне до 2029 година; во Бразил до 2035 година; во Индија до 2048 година и во САД до 2053 година“, пишува Би-Би-Си.

„Возраста за пензионирање е речиси непроменета, иако очекуваниот животен век се зголемува“, вели Ребека Сир, професор по демографија и здравје на Лондонската школа за хигиена и тропска медицина. Со оглед на тоа што и здравствената и економската средина драматично се променија, дали пензионирањето на 65 години е сосема нереална цел во современиот свет?

Не само што целната возраст за пензионирање не е променета во согласност со современите околности, туку исто така е „нејасно зошто средината на 60-тите стана клучна возраст за пензионирање“, вели Гал Ветштајн, виш економист во Центарот за истражување за пензионирање на Бостонскиот колеџ. На некој начин, тоа беше, едно време, „груба пресуда“ наменета да ги исфрли луѓето од работната сила пред крајот на нивниот живот.

Сепак, многу владини програми сè уште го користат како стандард.

Во САД, Medicare, федералната програма за здравствено осигурување, моментално е достапна само за возрасни 65 години и постари (има исклучоци за помлади лица со попреченост). Американците добиваат право да ги добиваат своите целосни бенефиции за социјално осигурување на возраст од 67 години, приближно истата година кога граѓаните на ОК може да ги бараат своите универзални државни пензии.

Во средината на 20 век, кога беа донесени многу од овие програми, очекуваниот животен век беше значително помал: во Обединетото Кралство, на пример, беше приближно 66 години за мажите и 71 година за жените. „Во суштина тоа значи дека (граѓаните на ОК) би поминале само 8 отсто или 10 отсто од својот живот во пензија“, вели Крис Пари, професор по финансии на Универзитетот Метрополитен во Кардиф.

Сега, сепак, „нашите животи стануваат подолги, ние сме поздрави до доцна средна и рана старост“, вели тој. „Сега има многу луѓе во раните или средните 80-ти кои се здрави и уживаат многу активни животи – физички и психички“.

Накратко, владините грантови не беа дизајнирани да ги поддржуваат луѓето во нивните 80-ти и 90-ти и не се ажурирани за да го сторат тоа. Политиките што некогаш беа воспоставени за поддршка на пензионираните работници до крајот на нивниот живот повеќе не се во согласност со современите околности.