Ацо Мартиновиќ од Цетиње на 1 јануари годинава изврши грозоморен масакр во Цетиње во кој уби 12 лица, меѓу кои две деца, а тешко повреди четири лица.
Мартиновиќ, кој уби невини луѓе на дури пет локации, бегаше од полицијата со часови, а беше опколен нешто пред полноќ, недалеку од неговата куќа, кога не ги послуша наредбите на полицијата да го спушти оружјето и се застрела во глава. Како што информираа од полицијата, Ацо Мартиновиќ починал на пат кон болница.
„Знаеш ти зошто“, биле трите збора кои убиецот од Цетиње Ацо Мартиновиќ ги изговорил гледајќи во очите на својата сестра Зорица Вулетиќ пред да ја убие, една од 12-те жртви на масакрот во Цетиње.
Мартиновиќ ја уби сопствената сестра во нејзината куќа. Убил, млада мајка на две бебиња, ќерките на Зорица, близначки кои имаат само неколку месеци, нема да ја паметат мајка си, а траумата ќе ги следи цел живот. Ги држеле во прегратките на сестрите од чичковците, кои биле во куќата и ја гледале смртта во очи... Сопругот на Зорица и неговиот брат мој се заеткнал во куќата заедно со таткото на девојчињата кои ги држеле бебињата, не смееле да кажат збор.
“Седни или ќе те убијам и тебе“, рекол џелатот.
„Убив десет од нив, сега ќе те убијам и тебе“, биле зборовите кои сведочат дека злобникот не ги избирал жртвите случајно. Кога влегол кај сестра му, целта му била само Зорица. Ги поштеди другите.
И не се прашувајте „зошто“. Дали и едно „зошто“ може да има смисла кога зборуваме за убиство на сопствената сестра на прагот и пред очите на четири деца. Сестра, која, според познавачите на семејството на Аца, му ги перела алиштата и секогаш се грижела за него. Тој дури и ја дочека Новата година во нејзината куќа.
Две чаши за вино, неколку безгрижни мачки, украсен влез, пепелници... Тоа е она што остана пред куќата во која беше убиено целото семејство.
Сепак, куќата не остана празна. Сите денеска се на погребот на Зорица во село недалеку од Цетиње. Но, таа тишина и суровиот планински ветер ја прават страшно тажна сцената на овој дом, сè изгледа замрзнато, не од зима и мраз, туку некако замрзнато во времето, бидејќи тој момент ќе остане врежан како лузна во животот на децата.
Ниту едно „зошто“ пред ваква слика нема смисла.
