Американските претседателски избори толку многу го привлекоа фокусот на медиумите што колапсот на германската владејачка коалиција помина речиси како споредна вест. Победата на Трамп во Америка секако ќе има големи последици за Европа, но ова што моментално се случува во Германија можеби ќе има уште поголеми последици.
Колапсот на владејачката коалиција е посебен момент за Германија, земја позната по своите стабилни влади.
Ова се случи само двапати во 75-те години од основањето на современиот германски државен ентитет. Сепак, спектакуларна поделба на тројната коалиција на канцеларот Олаф Шолц беше очекувана од повеќето и дочекана со одобрување од многумина.
Имено, неодамнешното национално истражување покажа дека мнозинството Германци сакаат крај на оваа „семафор“ коалиција, именувана по боите на партиите што ја сочинуваат - црвена за Социјалдемократската партија, жолта за либералната Слободна демократска партија и зелена за Зелената партија.
Бројките се навистина фасцинантни и целосно поразителни за Шолц - според истото национално истражување само 14% од испитаниците се уште имаат доверба во коалицијата!
Значи Германија оди на предвремени избори? Така е.
Но, се чини дека Шолц ќе ги одложи максимално. Опозицијата јасно го повикува што поскоро да ја прекине власта, но како што стојат работите денеска, предвремените избори ќе има дури во март.
Некој ќе рече дека е брзо, некој ќе рече дека не е, во зависност од тоа кој е прашан и од која перспектива гледаме - од германската внатрешна или надворешна ситуација?
Затоа што внатрешните проблеми на Германија се трупаат, а многумина би сакале да се промени што е можно поскоро, но тука е и надворешната ситуација, фактот што Германија, после САД, е најголемиот поддржувач на Украина преку испраќање оружје и финансиска помош.
За Украина ова беше „недела од пеколот“ бидејќи може да навести загуба на клучните сојузници од двете страни на Атлантикот.
Ако го изгубат Шолц од големите поддржувачи на продолжувањето на војната, барем од силите на ЕУ, им остана само Емануел Макрон, а тој е токму типичниот политички актер предодреден за следната голема есен.
Всушност, Макрон едвај ја држи власта по последните избори, кога мораа да посегнат по големи и сложени шеми за да не го спречат понатамошниот подем на Националното собрание предводено од Марин Ле Пен.
Притоа, тој успеа да ги измами левичарите на Жан-Лук Меланшон, кои во невозможна ситуација го спречија триумфот на десничарите само за да го продолжат политичкиот живот на Макрон и на крајот останаа речиси без ништо.
Макрон, пак, се однесува како некој со злобно силен мандат, иако на сите им е јасно дека тоа нема никаква врска со политичката реалност.
По победата на Трамп, тој почна да зборува за „тревојади и месојади“, тврдејќи на средбата на лидерите на ЕУ во Будимпешта дека Европа ќе пропадне доколку остане „тревојадна“ и наместо тоа итно ќе мора да стане „сештојада“.
Сосема е јасно што се крие зад овие негови шеги и кои според него се „месојадците“ кои, како што тврди, ќе ја „јадат Европа“.
Малку работи во Европа се толку суетни и лицемерни како грижата на Макрон за опстанокот на Стариот континент.
Бидејќи ова е нешто за што слушаме со години, можеме јасно да забележиме дека нема никаква суштина во тоа.
Имено, загриженоста на Макрон се разбуди, не е ни чудо, веднаш по изборната победа на Трамп.
Така беше и последниот пат кога драматично извика дека НАТО „умира“ за веднаш да поверува во големото воскреснување на воената алијанса штом Џо Бајден ја освои власта.
Реториката на Макрон за суверена и силна Европа се покажа како голема лага и таму каде што мисли сериозно, всушност мисли опасно.
Неговата идеја е дека Европа треба да ја преземе диригентската палка на империјализмот и хегемонијата додека Америка почива од неа низ периодот на изолационизам што го заговара Трамп.
Тоа не би била навистина суверена Европа, туку насилна Европа која би ги жртвувала своите ресурси, граѓани и сите свои достигнувања, борејќи се врз основа на идеите од минатата Студена војна против новиот концепт на мултиполарност околу кој Русија, Кина, Индија и многу други земји во светот <span style="--tw-border-spacing-x: 0; --tw-border-spacing-y: 0; --tw-translate-x: 0; --tw-translate-y: 0; --tw-rotate: 0; --tw-skew-x: 0; --tw-skew-y: 0; --tw-scale-x: 1; --tw-scale-y: 1; --tw-pan-x: ; --tw-pan-y: ; --tw-pinch-zoom: ; --tw-scroll-snap-strictness: proximity; --tw-gradient-from-position: ; --tw-gradient-via-position: ; --tw-gradient-to-position: ; --tw-ordinal: ; --tw-slashed-zero: ; --tw-numeric-figure: ; --tw-numeric-spacing: ; --tw-numeric-fraction: ; --tw-ring-inset: ; --tw-ring-offset-width: 0px; --tw-ring-offset-color: #fff; --tw-ring-color: rgb(59 130 246 / .5); --tw-ring-offset-shadow: 0 0 #0000; --tw-ring-shadow: 0 0 #0000; --tw-shadow: 0 0 #0000; --tw-shadow-colored: 0 0 #0000; --tw-blur: ; --tw-brightness: ; --tw-contrast: ; --tw-grayscale: ; --tw-hue-rotate: ; --tw-invert: ; --tw-saturate: ; --tw-sepia: ; --tw-drop-shadow: ; --tw-backdrop-blur: ; --tw-backdrop-brightness: ; --tw-backdrop-contrast: ; --tw-backdrop-grayscale: ; --tw-backdrop-hue-rotate: ; --tw-backdrop-invert: ; --tw-backdrop-opacity: ; --tw-backdrop-saturate: ; --tw-backdrop-sepia: ;">с</span>е собираат.
Истиот Макрон еден ден во блиска или далечна иднина би бил многу среќен што повторно ќе ја врати Европа под контрола на Вашингтон, исто како што направи веднаш по победата на Бајден во 2020 година.
Макрон е само технички во право кога вели дека на Европа и треба суверенитет, но не и е потребна неговата визија за суверенитет.
<b><i>Прочитајте и: <a href="https://vecer.mk/komentari-i-analizi/teshkoto-predavstvo-na-glasachite-dovede-do-triumf-na-afd-vo-istochna-germanija-koi-se-posleditsite-za-zemjata-i-za-evropa-a27bf39b-6515-489c-a483-6321fe79b230">ТЕШКОТО ПРЕДАВСТВО НА ГЛАСАЧИТЕ доведе до триумф на АфД во источна Германија - кои се последиците?</a></i></b>
Но, да се вратиме во Германија. Таа никогаш не си дозволила да мава и да вика толку гласно како Макрон, но работи тивко и ефикасно да реализира европска катастрофа, против волјата на Европејците, а особено против волјата на Германците (претходните анкети за поддршка од само 14% кажуваат се).
Како дојде до крах? Во средата вечерта, Шолц го отпушти својот министер за финансии Кристијан Линднер, кој ги предводи Слободните демократи (ФДП), поради несогласувањата околу буџетот за 2025 година и економијата воопшто. Тоа, како што тврдат денеска медиумите, предизвикало крај на коалицијата.
Од почетокот на коалицијата “Семафор“, германската економија се влоши, што доведе до уште повеќе внатрешни конфликти. Парализирачките спорови станаа норма, се бореа многу јавно преку исцрпувачки медиумски протекувања, правејќи ја коалицијата сè понестабилна и помалку популарна.
<b><i>Прочитајте и: „<a href="https://vecer.mk/komentari-i-analizi/wahltag-ist-zahltag-ili-tsrveno-zeleniot-potop-germanija-trpi-golemi-politichki-promeni-blagodarenie-na-establishmentot-koj-gi-zapostavi-gragjanite-i-nema-namera-da-zapre-ee13ea64-c824-440a-a732-5d5bd26268a5">WAHLTAG IST ZAHLTAG“ или црвено-зелениот ПОТОП: Германија тоне благодарение на естаблишментот кој ги запостави граѓаните и нема намера да запре</a></i></b>
Како што кажавме на почетокот, падот на коалицијата не значи и моментален колапс на Владата.
Шолц ќе продолжи да биде канцелар, сега во малцинска влада, до крајот на годината. Тој вети дека ќе свика гласање за доверба во парламентот на 15 јануари.
Многу е веројатно дека ќе загуби - бидејќи без Слободните демократи веќе ја нема поддршката од мнозинството пратеници - а потоа ќе побара од претседателот да ја распушти Владата и да одреди датум за нови избори.
Новите избори мора да се одржат во рок од 60 дена, за време на кои Шолц најверојатно ќе остане канцелар во преодната влада.
Нестабилноста во Германија е нестабилност во Европа, тоа е веќе добро познат факт.
Што е со Украина?
Нестабилна Германија воопшто не им одговара, но можеби и не мора да се грижат толку многу (како што моментално се грижат за американската поддршка). Имено, за важни прашања како што се поддршката за Украина, зајакнувањето на армијата и борбата против илегалната миграција, опозицијата и власта се обединети. Затоа, германската политика веројатно ќе остане иста и по изборите.
Изборите во Германија требаше да се одржат во септември следната година, што значи дека овој колапс на коалицијата само ќе ги приближи за неколку месеци.
Шолц е готов како канцелар. Неговата некогаш моќна СПД падна на поддршка од само 15,5%.
Нив ги надмина десничарската Алтернатива за Германија (АфД), која денес има поддршка од 18%.
Поддршката за Зелените, кои беа многу повеќе заинтересирани за војната во Украина отколку за екологијата, се преполови за две години и денес изнесува само 10%.
Тешката левица, како што знаеме, се подели на половина, што резултираше со тоа што Die Linke има само 3,5% поддршка, додека новата партија, BSW, предводена од нивниот поранешна лидерка Сахра Вагенкнехт (партијата се нарекува Алијанса Сахра Вагенкнехт) има 8%.
Да останеа заедно, левичарите денеска ќе беа посилни од Зелените, но одамна е јасно дека тоа е невозможно.
Вагенкнехт зазеде многу јасен антивоен став кон Украина барајќи итен прекин на испораката на оружје во Киев додека Линке се колебаше.
Она што изненадува, или можеби не, е фактот дека моќната германска алијанса ЦДУ/ЦСУ предводена од Фридрих Мерц (ЦДУ) и Маркус Содер (ЦСУ) е многу популарна во моментов.
<b><i>Прочитајте и: <a href="https://vecer.mk/komentari-i-analizi/vox-populi-a-ne-paradoks-evropejtsite-ja-krenaa-desnitsata-zatoa-shto-establishmentot-go-zagrozuva-nivniot-opstanok-23bfab24-66ef-4d8d-9ab1-b2bc347edfa9">Vox populi, а не парадокс - Европејците ја кренаа десницата затоа што ЕСТАБЛИШМЕНТОТ ГО ЗАГРОЗУВА НИВНИОТ ОПСТАНОК</a></i></b>
Дали демохристијаните навистина се разликуваат од социјалдемократите?
Дури и не, но германските гласачи очигледно развиваат голема носталгија за добрите години на долгогодишното владеење на Ангела Меркел на чело на овој конзервативен сојуз (годините на „политиката на отворени врати“ што очигледно се обидуваат да ги заборават).
Која е крајната цел?
Германските медиуми постојано пишуваат за тоа како спорот за буџетот ја потопи коалицијата, но тоа беше само конечната причина, можеби дури и оркестрираната.
Целта е да се задржи власта во воспоставениот центар, а тоа е остварливо само доколку Шолц навреме се пензионира и ја предаде власта на Мерц, што ќе го направи за неколку месеци.
ЦДУ/ЦСУ на тој начин ја користат последната можност да се наметнат како „алтернатива на алтернативата“, т.е. на АфД, и да ја обезбедат власта пред десничарските партии дополнително да растат.
Тоа е план, но не може далеку да оди ако имаат намера да водат статус кво политика, а тоа го прават, доволно е да се види како позициите на социјалдемократите и демохристијаните во однос на војната во Украина се речиси огледална слика.
А семафорската коалиција почна оптимистички, гласачите им дадоа и доверба и шанса, разочарани од последните години од владеењето на Ангела Меркел, која сè им подреди на германските работодавци носејќи им стотици илјади евтини работници од сиромашни и воено погодените земји во светот.
Набрзо семафорот почна да испушта исти бои. Така ќе биде и кога Мерц ќе ја преземе власта следната пролет.
Тие планови нема да ја забават АфД, туку само ќе ја зајакнат кога разочарувањето ќе се прелее во центарот.
Единствениот начин да се спречи подемот на АфД е да им се излезе во пресрет на граѓаните чии грижи се натрупуваат и кои затоа се собираат за спас околу АфД.
Но, центарот не ни помислува на тоа. Наместо да помагаат со трошоците за живот предизвикани од инфлацијата, тие ќе продолжат интензивно да испраќаат пари и оружје во Украина, а таа војна, иронично, е еден од водечките двигатели на европската инфлација.
Соседна Франција е истата слика за политичка кратковидост.
Со својата лажна реторика за независна Европа, Макрон само ќе го забрза подемот на француските десничари кои ќе ја прифатат идејата, но на свој начин.
И кога гласачите ќе заклучат дека Националното собрание навистина има намера да ја спроведе таа идеја, тоа ќе биде пресвртница.
Не треба ни да се споменува дека во сето ова враќањето на Трамп во Белата куќа може да биде поприличен катализатор.
Некои земји ќе се колебаат, Германија очигледно некое време, Франција можеби помалку, но неизбежно сите влади кои имаат сегашни сличности веќе итаат кон татнежот на историјата.
После тоа се отвора вратата на непознатото и тешко е да се каже дали ќе биде релативно подобро, но ќе биде поинаку, што на крајот ќе почнат да го бараат повеќето Европејци.
Овој трансформативен процес е незапирлив и ќе го сведочиме се почесто, со надеж дека не води до хаос туку спасува од него, но со оглед на целиот спектар на она што следува, нема гаранција.
<b><i>(Vecer.mk<a href="https://www.advance.hr/tekst/sva-etablirana-europska-vlast-juri-prema-ropotarnici-povijesti-slom-njemacke-koalicije-i-macronova-laz-o-suverenoj-europi-nagovjestaj-su-procesa-koji-se-vise-ne-moze-zaustaviti/"> VIA)</a></i></b>
