Многумина тврдат дека она што е важно за американскиот претседател Џо Бајден е неговото „наследство“, по што ќе биде запаметен за време на неговиот прв и единствен мандат.
Што и да направи, ќе остане запаметен пред се по ова - дека имал амбиции да помине два мандати во Белата куќа, но дека сопствената партија го истисна од трката и после тоа забележа голем пораз, губејќи се што можеше да се изгуби.
Републиканците ги освоија Белата куќа, Сенатот и Претставничкиот дом на американскиот Конгрес.
<b><i>Прочитајте и: <a href="https://vecer.mk/komentari-i-analizi/noviot-globalen-konflikt-ako-tramp-stava-kraj-na-vojnata-vo-ukraina-saka-da-se-spravi-so-kina">Трамп ќе биде виновен за НОВ ГЛОБАЛЕН КОНФЛИКТ? Ако става крај на војната во Украина - сака да се справи со Кина?</a></i></b>
Бајден може приватно да живее во верувањето дека ќе беше поинаку ако останеше во трката, но реално веројатно немаше да биде така, всушност победата на Трамп тогаш речиси сигурно ќе беше уште поголема.
Бајден, како и неговиот тим, сакаат тој да биде запаметен по нешто „големо“, што е многу тешко вака да се организира при крајот на мандатот.
Затоа што е невозможно да се заборави, на пример, неговото хаотично повлекување од Авганистан. Па, самиот факт што тој всушност ја повлече војската од Авганистан е значајна и позитивна работа, но во очите на американските националисти тоа беше срамен пораз по 20 години војна. Талибанците на крајот буквално ја истераа американската војска, враќајќи се на „оригиналните поставки“ од времето пред 11 септември 2001 година.
Понатаму, кога ќе се потсетиме на мандатот на Бајден во блиска или подалечна иднина, ќе биде невозможно да не помислиме на страшниот масакр на палестинскиот народ во Газа од страна на Израел, туку со многу јасен благослов на администрацијата на Бајден.
Никој нема да ги признае неговите тврдења дека неговата администрација се залагала за мир и преговори. Не се залагаа.
Ако се залагаа за мир, ќе направеа се за да ја спречат застрашувачката одмазда на Израел за нападот на Хамас минатиот октомври. Неговите изјави и на неговата потпретседателка Камала Харис, неуспешна претседателска кандидатка, не значат и не значеа ништо, но значеа испраќање оружје во Израел што се уште трае.
И конечно, никој никогаш нема да може да заборави дека во времето на Бајден, Русија ја нападна Украина во војна која утре ќе одбележи застрашувачки илјада дена.
Русија е агресорот, но Америка можеше, доколку сакаше, да ја спречи таа агресија. Некои ќе речат дека не го сторил тоа, дека Путин бил апсолутно желен да ја освои Украина и дека секогаш ќе наоѓал причина.
Па, да претпоставиме дека е така, но зошто тогаш Америка барем не се обиде да ја спречи таа војна?
Тие можеа да ги отфрлат сите руски територијални аспирации и цврсто да се залагаат за суверенитетот и територијалниот интегритет на Украина, но Америка требаше да го почитува руското барање за руска безбедност и да прифати дека потенцијалниот влез на Украина во НАТО алијансата е неприфатлива црвена линија за Русија.
Во есента 2021 година, Бајден му рече на Путин дека не може да добие ветување дека Украина нема да стане членка на НАТО. Руската инвазија започна неколку месеци подоцна.
Војната не може да трае илјада дена без барем да се обидел да ја спречи.
Отсекогаш постоеле начини и секогаш имало отворени врати за дипломатија, но администрацијата на Бајден никогаш не се обидела.
Наместо тоа, заедно со нивните европски сојузници, како и со властите во Киев, тие долеваа масло на огнот секогаш кога војната изгледаше како да оди кон потенцијален крај.
Украина беше одржувана на таков начин што нема да и биде дозволено да дојде во ситуација да престане да се бори.
Секој голем руски напредок може да биде поттик за Киев да ја запре агресијата преку преговори, особено што Русија секогаш давала до знаење дека нејзините услови за мир се прилично едноставни - на прво место откажување од членството во НАТО.
Вториот услов е т.н „прифаќање на реалноста на терен“, односно фактот дека Украина губи територија која Русија нема намера да и ја врати.
Оваа „реалност на теренот“ изгледаше подобро за Украина во секоја хронолошка точка од војната отколку на следната.
И така сега - ако Киев реши да прифати преговори, многу може да се спаси, а за некои работи дури и да се преговара.
И токму кога се заострува притисокот околу Киев што води до преговори, нешто ново и експлозивно се фрла во оганот на војната.
Администрацијата на Бајден го прави тоа од самиот почеток на војната. На Украина никогаш не и се дава сè одеднаш.
Отпрвин ја испратија доволно за да преживее. Кога веќе не можеше, и беше кажано дека ќе добие и тенкови. После тоа, на ред дојдоа ракетите.
Кога Украина повторно почна да се колеба, а нејзините офанзиви пропаднаа, беше објавено дека наскоро може да сметаат на воените авиони Ф-16.
Се разбира, Зеленски постојано бара повеќе бидејќи очигледно знае дека по сета оваа поддршка, неговите сојузници не очекуваат од него да преговара, туку само да ја продолжи војната на неодредено време, што во исто време е многу профитабилно за западните производители на оружје кои се правејќи онолку профит колку што можеа само да сонуваат.
Сето ова се случува на сметка на даночните обврзници ширум западниот свет. Затоа, не треба да чуди што кога демократијата на крајот ќе им даде можност (освен во случаите кога сите политички опции се суштински исти, што е премногу често), тие ги избираат оние што можат да ги спасат од таква ситуација.
Во американскиот случај тоа беше Доналд Трамп, иако ќе видиме дали ќе биде доследен на своите ветувања.
Украинската реалност повторно стана мрачна.
Речиси не поминува ден нивната територија на истокот од државата да не се намали. Главните тврдини што ги држат се многу ранливи и може да почнат да паѓаат една по друга.
И, како и секогаш до сега, по серијата извици на властите во Киев, западните сојузници предводени од САД одобруваат нешто ново.
Сега веќе има одобрение за напади од долг дострел во Русија.
Бајден и неговиот тим можеби мислат дека тоа ќе биде адекватно „наследство“, но овојпат можеби ќе ја отворат Пандорината кутија на нова глобална војна.
Русија е агресорот во оваа војна, но Украина стана посредничка земја преку која САД се конфронтираат со Русија.
Одобрувањето на овие ракетни напади со долг дострел би можело да предизвика тревога во Русија за загрозеното постоење до таа мера што тие ќе извршат директни напади врз украинските сојузници.
Дали тоа ќе биде соодветно наследство на Бајден?
Што ќе остане после тоа наследство?
Повторно пустош во Европа, од која САД, според докажаниот шаблон, би излегле како најголема светска велесила?
Тоа е трагедија, а не иронија, а најголемата трагедија е што европското раководство доброволно ита во таков пекол.
Некои навистина звучат како да го претпочитаат тој исход.
Изјавите на полските и балтичките лидери понекогаш изгледаат како единственото значење на блиската иднина да го гледаат во финалната пресметка со Русија, без разлика на последиците за нив и за остатокот од континентот.
Би било пожелно да беа во право оние кои навестија за „крајот на идеологиите“ по крајот на Студената војна, но за жал тоа очигледно не е така бидејќи националното самоубиствено расположение може да го поттикне само една многу токсична идеологија.
Други прагматично мислат дека работите може да се спречат во последен момент, дека секогаш постои црвена телефонска линија која ќе ги деескалира тензиите пред сè да се претвори во хаос.
Еден од нив, се чини, е германскиот канцелар Олаф Шолц, кој викендов имаше телефонски разговор со Путин.
Тоа беше прва покана на истакнат западен лидер до рускиот претседател од почетокот на војната.
Смешни се неговите изјави за медиумите за тоа дека му се јавил на Путин само за да му каже дека Западот е обединет во поддршката на Украина.
Зошто да му се јави лично кога тоа е нешто што го повторуваат секој ден илјада дена?
Поверојатно е дека Шолц се обидел некако да му сугерира на рускиот претседател меѓу редови дека она што следува, оваа ескалација, Германија не сака да биде дел од неа, за, ако е можно, некако да се договорат.
Но, за Шолц е предоцна бидејќи го крева телефонот кога ја изгубил речиси целата моќ.
81-годишниот Бајден, кој на моменти изгледа како да не знае каде е и која е неговата функција, потпишува одлуки кои можат да бидат катастрофално судбоносни за целото човештво.
Тој ја напушта Белата куќа на тобоганот на неговите когнитивни способности и го фрла целиот преостанат бензин на огнот.
Дали воопшто е свесен што прави или неговата рака ја држат оние кои имале намера да го „шверцуваат“ до крајот на неговиот втор претседателски мандат?
Но, одлуката е донесена.
Украина успеа максимално да го ескалира конфликтот.
Ако прибегнат кон деструктивни напади длабоко во Русија, тогаш Русија ќе одговори речиси автоматски.
И тогаш?
Вистинското наследство на Бајден ќе стапи на сила, дел идеолошко, дел егоистичко, но суштински злобно и деструктивно, како некоја омраза кон светот кој тврдоглаво одбива да биде понижен.
<b><i>(Vecer.mk <a href="https://www.advance.hr/tekst/odlazak-s-vatrom-stvarna-bidenova-ostavstina-mogla-bi-biti-ratna-apokalipsa-u-europi/">VIA)</a></i></b>
