Зоран имал пари, бизнис, барови и луксузен живот во Белград, СЕГА Е БЕЗДОМНИК И ЈАДЕ ВО НАРОДНА КУЈА

Старата поговорка вели дека најлошо е да имаш, па да немаш, а токму тоа го почувствувал и Зоран Поповиќ (62) од Чачак. Неговата неверојатна животна приказна лесно може да послужи како сценарио за филм, бидејќи од нереален луксуз завршил како бездомник и корисник на Националната кујна.

Роден во угледно семејство, мајка му доктор специјалист, а татко му директор на средно училиште, Зоран дипломирал на Економскиот факултет во Белград.

- По факултетот првпат се оженив и со помош на тогашниот татко на сопругата кој беше генерал, се вработив во војската на Србија. Потоа се разведов, им го оставив станот на сопругата и ќерката, а потоа повторно се оженив и добив син. Потоа започнав сопствен бизнис и живеев фантастично. Со еден познат белградски бизнисмен работев приватни работи поврзани со производство на сокови и пиво. Имав многу пари, недвижен имот, Зоран ја започнува приказната за РИНА.

Во екот на неговиот деловен успех, почнал да гради вила во Сењак. Имал стан од 250 квадрати, кафе-бар, два ноќни клуба. Ги возел најскапите автомобили и патувал на половина пат околу светот. Но, потоа тргнало надолу и тој завршил како примател на социјална помош, без покрив над главата.

- Во бизнисот донесов пријател од Чачак, кој на крајот уништи многу работи. Работеше зад мојот грб, па ја изгубив довербата од моите деловни партнери. Не можев да ги легализирам зградите во Сењак и сите ги срушија. Потоа се разведов по втор пат, а на сопругата и синот им оставив стан, вели Зоран.

Тогаш тој останал сосема сам, пријателите исчезнувале исто толку брзо како што тој губел пари. Доживеал мозочен удар, се вратил во Чачак да живее со мајка му, која останала сама и болна и морал да се грижи за неа, како што вели. Тој живеел со неа во изнајмен стан бидејќи целиот значителен имот на семејството веќе бил продаден. По нејзината смрт тој немал каде да оди и завршил на улица, бездомник.

- Живеев на автобуската станица во Чачак, во два наврати по шест месеци. Поминав и половина година во манастирот Стјеник, недалеку од Чачак, каде што се грижев за животните. Потоа се вратив во Чачак, добивам социјална помош од околу 9.000 динари и јадам во Народната кујна. Не бегам од работа, би работел, но тешко некој да ме прифати поради мојата возраст. Одам на работа кога е сезона за земјоделски работи, вели овој некогаш успешен бизнисмен.

Кога ќе погледне наназад и ќе си ги собере грешките, Зоран вели дека можеби ќе беше подобро да не се врател во Чачак пред десет години, туку да ја префрлил мајка си во градот и таму да ја чувал за време на нејзината болест.

- Првиот дел од мојот живот беше одличен, не дај Боже вториот. Можеби да останев во Белград тогаш ќе најдев начин да се извлечам од проблемот, но сега веќе нема враќање. Јас сум таму каде што сум. Имам големо семејство, но очигледно не сум им важен. Не ме сакаат, никогаш не сакале. Останав сосема сам, но можеби го заслужив тоа. Не знам што друго да кажам. Се надевам дека можеби некој ќе извлече поука од овој мој тажен пример, заклучува Зоран.