<span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 17.6px;"><b><i>Пред Вишиот суд во Белград денеска продолжи судењето за масакрот што го изврши ученикот Коста Кецмановиќ. </i></b></span>
Денеска, зборувале родителите на повреденото момче Ј. Д., а кај присутните, како што пренесуваат тамошните медиуми, по нивното сведочење можеле да се забележат солзи.
„Син ми ми се јави во 8:45 часот да ми каже дека е ранет. Бев од другата страна на градот и трчав кон училиштето“, рекол таткото. Потоа раскажувал за агонијата додека го барал синот од училиштето, каде што биле присутни полицијата и итната помош.
Во сведочењето тој кажал што му кажало детето за Коста Кецмановиќ.
„Ништо не ми кажа во болница бидејќи околу него имаше полиција и форензичари. Кога излезе по три дена, ми рече: „Тато, имаше црвени очи, очи на ѓавол“. Тој го погодил со еден куршум, а другиот поминал покрај него кон вратата додека тој трчал да излезе и да се спаси. Прескокнувал мртви и раскрвавени деца. Буквално ги повлекол тие двајца пријатели што трчале по него“, раскажал Небојша, таткото на ранетото момче.
Таткото на ранетото момче сведочел дека нивниот живот се променил по масакрот, во кој неговиот син бил застрелан во бутот.
Момчето ретко зборувало за масакрот, а според сведочењето на неговите родители, сè уште имало изразени последици и постојано одел на психотерапија и земал лекови.
„Се грчи и скока на сè. На почетокот беше неподносливо и страшно. Секој ненадеен звук го прекинуваше, а во јавниот превоз се случува кога свети и се гаси светлото, тој се откачува и ме вика мене и мајка му за да праша што да прави. Го смируваме, но веќе не е тоа дете, детството му е уништено“, изјавил Небојша.
Мајката зборувала многу тивко и била ужасно депресивна и тешко ги потиснувала своите емоции, според написите на тамошните медиуми.
„Тој ден бев на училиште, работам во тоа училиште и ја познавам генерацијата на мојот син затоа што бев учителка и на нивната генерација“, изјавила вознемирената мајка на момчето, Будимка Димитриевиќ. Таа раскажала како тој ден дознала за масакрот и дека нејзиното дете е рането.
„Дојде колега и ја отвори вратата од училницата и рече излези, излези, има пукање во училиштето. Бргу заминавме и по некое време, син ми дојде до мене и ми рече: „Мамо, ме погодија“. Децата го опколија. Ја видов раната и цело време доаѓаа информации за загинати и повредени. Учениците плачеа. Го барав мојот постар син, а Јован постојано повторуваше дека е ранет. Му реков: „Добро е, жив си, но Михајло, кој беше осмо одделение во истото училиште, го нема. За еден час се јави и тој. Не видов кога Јован го однесоа со брзата помош“, раскажала мајката.
Судскиот спор, според написите, ќе трае до средината на декември кога треба да биде завршено вештачењето на ранетото момче, како и на извршителот на стравотниот масакр.
