Германија минува низ деиндустријализација со голема брзина, а тоа е нешто што само една партија од германската коалиција „семафор“ (името доаѓа од партиските бои) која ја вклучува СПД на канцеларот Олаф Шолц, про-бизнис партијата ФДП (Слободен Демократи) и, се разбира, партијата на Зелените. Последниве може да бидат фактор за пропаѓање на владејачката коалиција благодарение на скандалот што избива (но не само на него).
Имено, пролетта минатата година германските власти почнаа да ја спроведуваат својата одлука за затворање на последните германски нуклеарни централи кои сè уште работеа. Одлуката стапи на сила и покрај фактот што Германија се наоѓа во историска енергетска криза поради војната во Украина и нејзиното ненадејно одвојување од руските енергетски извори.
Исклучувањето на нуклеарните централи беше определено со закон, но фактор што ја забрза таа процедура беше министерот за економија, заменик-канцеларот и еден од двајцата лидери на Партијата на зелените - Роберт Хабек.
Имено, тој рече дека е невозможно да се одложи исклучувањето на нуклеарните централи, без разлика што Германија се најде во многу тешка енергетска ситуација, бидејќи експертите му рекоа дека планот за затворање на нуклеарните централи не може да се промени исто како дека, односно, не можат „во кус рок“ да го продолжат својот животен век. Но, тоа беше лага.
Според истражувањето на германскиот весник <a href="https://www.cicero.de/innenpolitik/robert-habeck-akten-atomkraftwerke-kernkraftwerke-klage-akw-laufzeit-atomausstieg">Цицеро</a> во април годинава, експертите од Министерството за економија всушност заклучиле дека нуклеарните централи можат да продолжат да работат без проблеми уште неколку години. Јасно е дека тоа не било на агендата на Зелените, па <a href="https://vecer.mk/%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82/zelenite-falsifikuvale-eksperti-za-da-gi-zatvorat-nuklearkite-vo-germanija-d7d7e6f6-22eb-4b2f-86ec-70cf57dfcc49">Хабек едноставно измислил алтернативна приказна,</a> без разлика што ја загрозил националната енергетска безбедност.
Очигледно, откривањето на таквата афера е ноќна мора за и онака длабоко непопуларната „семафорска коалиција“, но иако Зелените повторно ги разбрануваа работите, дури и да се распадне коалицијата, тие најдобро ќе поминат.
Социјалдемократската СПД беше позната како партија која ги застапува интересите на индустриските работници. Сега, под нивно владеење, индустријата во Германија брзо исчезнува, а поддршката за СПД на анкетите пропорционално се намалува. Според последните анкети, СПД има само 15 отсто поддршка.
Другиот коалициски партнер исто така наскоро би можел да стане ирелевантен, според анкетите, ФДП моментално едвај добива по 5 отсто, а наскоро би можеле да паднат и под тоа - што значи дека партијата би можела да испадне од германскиот парламент на следните избори, бидејќи 5% е прагот за влез во парламентот.
А Зелените? Подобро им оди, веќе речиси стигнаа до СПД и сега имаат поддршка од 13 отсто од гласачите.
Што всушност значи ова за иднината на Германија? Тоа значи дека кога оваа непопуларна коалиција ќе пропадне, СПД и ФДП ќе бидат политички декласирани партии, благодарение на Зелените, кои едноставно ќе се префрлат на нова коалиција кога Демохристијаните (ЦДУ) ќе се вратат на власт.
Толку лесно? Веројатно да.
На ЦДУ ќе и треба партија со таква големина (и тежина во однос на бројот на мандати) што не би морале ниту да флертуваат со идејата за заеднички настап со АфД, кои станаа втората најсилна политичка сила во Германија.
Вистина е дека ЦДУ со години, со децении всушност ги нарекуваше Зелените радикални левичари со кои ни во своето лудило не би направиле коалиција. Но, тоа време е зад нас, а Зелените веќе не се ништо од горенаведените.
Зелените произлегоа од комбинација на еколошки и антивоени движења од 1970-тите. По нивното официјално воспоставување во 1980 година, нивните членови често водеа протести, на пример против стационирањето на американски ракети Першинг II во Западна Европа или ширењето на нуклеарната енергија.
Во тие денови, Зелените беа поделени меѓу два табора: таканаречените „фундаменталисти“ и „реалисти“, од кои вторите се обидоа да ја пренасочат партијата кон попрагматичен курс што ќе ја направи прифатлив коалициски партнер во германскиот парламентот. Моќта очигледно ѕвонеше.
Реалистите на крајот победија, а во 1998 година, откако партијата првпат се приклучи на владините коалиции на различни државни нивоа, Зелените конечно ја постигнаа својата долгорочна цел за национална моќ како коалициски партнер на СПД под канцеларот Герхард Шредер.
Зелените веднаш се соочија со криза која се закануваше со внатрешен раскол. Администрацијата на Шредер се приклучи на нападите на НАТО врз СРЈ во 1999 година, што беше прво активно учество на Германија во војната од владеењето на Адолф Хитлер.
Ова не беше лесно да се прифати за една официјално пацифистичка партија како Зелените, кои видоа дека нивните партиски конвенции се претворија во внатрешни борби, што кулминираше со нападот врз тогашниот министер за надворешни работи на Зелените, Јошка Фишер, чие ушно тапанче пукна откако активист фрли кофа со црвена боја врз него.
Фишер беше главниот реалист на партијата и го бранеше германското учество во кампањата на НАТО со образложение дека нов холокауст е неизбежен на Балканот, освен ако алијансата не ја бомбардира СРЈ на Слободан Милошевиќ.
Фишер совршено го отелотвори духот на западниот триумфализам: во 1990-тите, надворешната политика на многу западни земји беше преориентирана од одбранбен став што им беше наметнат од реалноста на Студената војна во офанзивен интервенционизам кој тврдеше дека ги брани прогресивните вредности и човечките права.
Сегашната германска министерка за надворешни работи, Аналена Баербок, членка на Партијата на Зелените, во говор во 2022 година најави дека ќе води „феминистичка надворешна политика“. Но, судејќи според денешните ставови на Зелените, тоа е уште поголем милитаризам отколку во времето на Фишер.
Интересно, но ова е причината зошто базата на крајот им остана лојална и, всушност, рапидно порасна во последната деценија за да ја направи поранешната маргинална забава една од најголемите во Германија.
Како и демократите во Америка, Зелените станаа партија на академската средна класа, концентрирана особено во големите градови. Вредностите на оваа класа се изразито космополитски и пост-материјалистички: загриженоста, на пример, за рекордните цени на електричната енергија ги остава нејзините членови рамнодушни. Всушност, тие ќе бидат среќни да платат премија за нивните сметки за електрична енергија ако тоа значи приклучување на повеќе обновливи извори на енергија како ветер и сончева енергија во мрежата.
Ова објаснува и зошто Зелените отсекогаш останале доследни на само еден принцип, откако доброволно го отфрлиле својот антимилитаристички имиџ - противењето на нуклеарната енергија.
Во надворешната политика, Зелените станаа уште помилитаристички отколку во деновите на Јошка Фишер, кој барем гласно се спротивстави на инвазијата на Ирак за време на Џорџ В. Буш.
Во тоа време Германија застана на страната на Франција и Русија, но наследникот на Фишер, денешниот министер за надворешни работи Баербок, смета дека „ние сме во војна против Русија“. Интересно е да се истакне дека како кандидат на Зелените за канцелар на сојузните избори во 2021 година, Баербок сè уште се кандидираше под слоганот „Нема оружје и оружје во воените зони“.
Така, пресвртот на Зелените од нивните поранешни пацифистички денови беше завршен.
Неодамна, Сергеј Сумлени, поранешен шеф на украинската канцеларија на Фондацијата Хајнрих Бел, која е блиска до Партијата на Зелените, изјави дека го одобрува неонацистичкиот „Десен сектор“ и неговата улога во протестите на Мајдан во 2014 година. Без такви шок-трупи, тврди тој, сегашните прозападни протести во кавкаската република Грузија се осудени на пропаст исто како и белоруските протести во 2020 година.
Зелените силно се залагаа за соборување на Лукашенко и за пресврт на Белорусија на таков начин што ќе ја одвојат од Русија и ќе ја интегрираат во Европската унија. Тоа не помина. Сепак, денес се уште се надеваат дека е можно такво сценарио со Украина.
Зелените се далеку порадикални во поддршката за Володимир Зеленски дури и од нивниот коалициски партнер, социјалдемократскиот канцелар Шолц.
Кога во март оваа година протече снимка од разговор меѓу германски генерали на која тие разговараат за начините за уништување на мостот на Крим со крстосувачки ракети Таурус од германско производство, Шолц категорично го отфрли заговорот.
Неговиот партиски колега и лидер на пратеничката група на СПД, Ролф Муцених, набргу потоа во еден забележителен говор побара да размислуваме за „замрзнување и покасно завршување на војната“.
Изјавите на Шолц и Муцених изгледаа како голем пресврт за владејачката СПД и партијата, изненадувачки, веднаш доживеа зголемување на рејтингот на анкетите.
Но Зелените беа бесни. Антон Хофрајтер, истакнат член на Зелените, го осуди повикот на Мицених за мир како повик за „натамошна руска агресија“.
Всушност, додека јасното мнозинство Германци се спротивстави на испораката на Таурус во Украина, Зелените беа единствената партија чии поддржувачи беа на големо за испраќање на проектилите, според резултатите од анкетите.
Зелените се трансформираа во провоена партија која ги поздравува интервенциите, обоените револуции, државните удари итн.
Во исто време, судејќи според новите откритија, тие се подготвени да лажат за да ги постигнат своите цели.
Демохристијаните, од друга страна, копнеат да се вратат на власт (изборите треба да се одржат следната година), каде што беа долго време за време на владеењето на Ангела Меркел, а оваа партија на Зелените идеално ќе се вклопи во новите коалиции, контролирајќи ги одвнатре.
<b><i>(Vecer.mk <a href="https://www.advance.hr/tekst/zeleni-su-u-kontroli-od-energetike-do-rata-u-ukrajini-deindustrijalizacija-njemacke-i-skandal-za-razbijanje-semafor-koalicije-u-pripremi-za-prelazak-u-novu/">VIA)</a></i></b>
<a href="http://vecer.mk">Фото:</a> Профи
