Една жена која не сакала да го открие својот вистински идентитет и се претставила како Клаудија Хоф, напишала колумна за „Дејли мејл“ за тоа како е да се учи во еден од најпрестижните интернати во Швајцарија. И додека таа самата имала среќа, бидејќи имала родители кои ја сакаат, многу деца во интернати останаа сами да се снаоѓаат, само со куп пари...
Нејзината колумна ја пренесуваме во целост:
„Замислете училиште во кое учениците носат очила за сонце од 800 фунти, ги носат своите учебници во чанти „Hermes“ од 25.000 фунти и го поминуваат слободното време забавувајќи се на приватната јахта на тато или на шега трошејќи 30.000 фунти за приватни маси во клубови само за членови. Можеби звучи како холивудски тинејџерски филм, но ова всушност беше мојот секојдневен живот во врвен интернат во Швајцарија. А од таму? Имате лесен пристап до универзитетите како Харвард, кадеучев и јас, и отворен пат до напредни кариери како мојата.
Швајцарија долго време се смета за земја со најдобри интернати, со што го привлекува само кремот на општеството. Земете го, на пример, швајцарскиот институт „Le Rosey“, еден од најексклузивните интернати во светот, кој е портата за академски успех. Познат е и како „Школа на кралевите“ бидејќи во него учеле шпанскиот крал Хуан Карлос, египетскиот крал Фуад II и белгискиот принц Алберт II (како и разни наследници на семејствата Гети и Рокфелер).
Пред неколку години, отидов на пробен ден во Ле Роси и сфатив дека нивото на привилегија е шокантно. Девојките се шетаа во најновата облека на Диор и Прада и патики вредни неколку илјади фунти. Моите родители на крајот избраа помалку истакнато училиште, сместено во прекрасен, планински предел. Тоа не значи дека немаше видливо прикажување на богатството, но студентите кои ме поздравија беа љубезни и скромни, иако некои од најбогатите луѓе што некогаш сум ги сретнала.
Пораснав во Лондон и Њујорк, пред да се преселиме во Белгија кога имав 7 години. Живеевме во голема куќа со слугинки кои ни носеа појадок, чистачи, градинари и обезбедување. Помеѓу 7 и 15 години посетував приватно меѓународно училиште во Белгија, но откако моите врсници почнаа да ме малтретираат, татко ми реши да ме запише во интернат во Швајцарија.
Секако дека се плашев да бидам подалеку од семејството, имав само 16 години, но бев и возбудена затоа што на некој начин ќе се осамостојам. Секако имав прилика да разговарам со нив двапати неделно, и да ги гледам двапати месечно. Сепак, другите студенти немаа толку среќа. Наскоро открив дека многу деца се многу осамени и се чувствуваат напуштено од нивните родители. Имаше деца кои имаа само пет години и веќе беа во интернат, што ми го скрши срцето. Бев шокирана од тоа колку родители воопшто не ги виделе своите деца, не им се јавуваа, не им пишуваа, не ги посетуваа за викенди. Изгледаше дека тие го користеа училиштето како ексклузивна 24-часовна услуга за чување деца, средство да се ослободат од грижата за нив.
Една од моите пријателки ретко го гледаше нејзиниот татко, но и кога ќе се видеа, тој земаше кокаин пред неа и ја носеше својата 21-годишна девојка, која беше едвај неколку години постара од нас. Многу студенти не ни знаеја што прават нивните родители, само знаеја дека ќе префрлат илјадници и илјадници евра на нивните банкарски сметки кога и да им треба.
Иако ни беше добро, моите две помали сестри и јас бевме научени никогаш да не губиме време, пари или храна.Нашите родители ни ставија до знаење дека штом ќе го завршиме скапото образование, ќе треба да си го направиме својот пат во животот. Ми дадоа буџет од околу 100 швајцарски франци (87 фунти) за трошоци во текот на викендот, кои покриваа околу една чаша вино и малку суши во локалните ресторани и барови. Некои од моите пријатели, сепак, добиваа од 9.000 до 18.000 фунти на секои две недели, кои ги трошеа на забави во најдобрите клубови, дизајнерска облека и дрога.
Кога станува збор за дисциплината, добро, парите се моќ. Иако имавме само 16 години, учителите (кои живееја во поевтините делови на градот) и куќните „мајки“, како што се нарекуваа вработените во интернатот, не третираа како целосно формирани возрасни луѓе. Во Швајцарија е легално да се пие пиво и вино откако ќе наполните 16 години, а тутунот може да се купи без разлика колку години имате. Наставниците во моето училиште повремено замижуваа и на двете, заедно со тревата!
Излегувавме тајно во ноќта, а во една прилика мојот чувар од пансионот ме праша дали треба да ме тестира за дрога. Јас и реков: „Нема потреба, во моментов сум многу надувана.“ Тоа беше прв и единствен пат кога допрев трева и никогаш не земав други дроги. Но, не добив укор. Сепак, секој што ќе биде фатен како зема наркотици од класа А ќе биде суспендиран.
Можеби не е изненадување што на училиште имаше многу секс. Девојките се прикрадуваа во собите на момчињата и обратно, па дури и имаа секс во ходниците среде ноќ. Ако наставниците беа свесни за тоа, сигурно никому не кажале.
Имајте предвид, сите тие станаа многу добри во прикрадувањето, иако јас никогаш не се вклучив во активноста, за среќа, дури и тогаш сфатив колку е страшна идеја да се има секс без обврски на училиште. Бев многу внимателен бидејќи знаев дека моите родители ќе бидат многу разочарани доколку дознаат дека се однесувам лошо. Меѓутоа, не сите мои врсници имаа такво воспитување.
По едно ноќно излегување каде некои од моите пријатели потрошија 30.000 фунти на пијалаци и маси за коцкање во ексклузивен клуб, ја прашав мојата пријателка како нејзините родители ѝ дозволуваат да потроши толку многу пари за една ноќ.
„Затоа што е полесно да фрлате пари на вашите деца отколку да се справите со нив“, одговори таа. Тоа беше неверојатно тажно за мене да го слушнам, но беше вообичаено меѓу моите врсници во интернатот.
Врвните патувања беа голем плус. Во мојата прва година, отидовме на патување со уметничка тематика во Венеција, каде што пиевме вино на вечера со наставникот. Моите родители потоа ми испратија дополнителни пари за да се задоволам, а јас ги потрошив на чевли на Баленсијага кои чинат 550 евра. Мојот пријател беше бесен затоа што го зедов последниот пар, што поттикна друг учител да ни се смее во лице и да не обвини дека сме „разгалени деца“. Имаше ли простор за дискусија?
За време на нашата посета на Грција, која ја посветивме на темата екологија, отидовме на нуркање за да помогнеме во чистењето на океанот и се грижевме за желките. Исто така, многу се забавувавме, прикрадувајќи се од нашите соби и отидовме во барот на хотел со пет ѕвезди откако нашите учители си легнаа. Бевме ужасно пијани и многу мамурни кога станавме во 5 часот наутро да го посетиме центарот за спасување желки. Наставниците само превртеа со очите и не прашаа: „Дали убаво си поминавте?“.
Врвот беше патувањето кое самите го организиравме за време на летниот одмор. Група од 17 бевме сместени во една од најубавите вили на грчкиот остров Миконос, а на располагање имавме слугинки и возачи. Момците не дозволуваа ниту една од нас девојките да платиме за ништо. Само првата вечер, на нашата маса во еден врвен клуб, потрошија 15.000 фунти на вотка и шампањ. Еден од учениците донесе кокаин и почна да ја шмрка на масата. Бев толку наивна што мислев дека е брашно и не го ни допрев. Ми беше неверојатно непријатно.
Во слободното време често одевме на скијање. Еден викенд, кога имав 17 години, една блиска пријателка ме покани мене и уште неколку студенти на забава на нејзината јахта во Монако, а сето тоа го платија нејзините родители, со река шампањ и диџеј. Во кое било друго приватно или државно училиште, наставниците најверојатно би реагирале на ваквото однесување. Но, мислам дека нашите учители не сакаа проблеми со нашите богати родители, веројатно сфаќајќи дека многу од нив и онака не беа заинтересирани да знаат што точно се случува.
Со толку многу пари што се прикажуваат и трошат насекаде, не е чудно што имаше одредено ривалство и прикажување на надмоќ. Девојките кои се свесни за модата се потсмеваа и даваа подмолни коментари, покажувајќи кон чевлите на момците и шепотејќи: „Се обложувам дека тие мокасини се лажни, јас, за разлика од нив, секогаш бев среќна со облеката на Зара или Адидас“, баш како некои од моите пријатели. Но имавме силни личности за да можевме да се спротивставиме на секој што зборуваше за нас зад грб, јас исто така бев необичен затоа што редовно разговарав со моите родители и им кажував сè, вклучително и дека пробав цигари неколку пати.
Сепак, сè на сè, моите две години на училиште беа среќни. Можеби многу се забавувавме, но научивме и вежбавме многу. Повеќето од нас го продолжија своето образование на врвни универзитети ширум светот.
Го напуштив интернатот во 2014 година. Тоа што ме научија да ценам колку сме привилегирани, ми помогна да ги задржам двете нозе на земја и да не земам сè здраво за готово. Но, има многу кои немаа толку среќа. Наставниците не можат ништо да направат за да ја пополнат празнината што ја оставаат отсутните родители.
Многу од проблематичните деца во моето училиште станаа проблематични само поради очајните обиди да го привлечат вниманието на нивните родители. Има уште една работа што ја научив, а тоа е дека колку тинејџерот се чувствува поосамен, толку е поголема веројатноста дека сериозно ќе залута, без разлика колку пари давате за да се грижите за него.“
