Во Силимврие и Константинопол на брегот на Мраморното Море, детски плач одекнуваал во куќата на словенскиот земјопоседник и трговец. Се родило девојче кое во текот на животот, но и по земната смрт направи толку многу што стана најпочитуваната света жена на Балканот. Според записите на свети владика Николај, таа имала словенско, српско потекло, поради што името Петка го добила на денот на раѓање. Позната во грчкото православие е и како света Параскева, име кое исто така е извлечено од грчкиот назив на денот - петок.
Света Петка беше паметна девојка со сини, продорни очи. Израснала во благочестиво семејство, сакала да учи домашни работи, да везе, да ткае, а најмногу од се да оди во црква. Според преданието, десетгодишната Петка за време на литургијата го загледала ликот на Исус Христос на фреската и ги слушнал неговите зборови: „Ако некој сака да ме следи, нека се одрече од себе, нека го земе својот крст и нека оди по мене!“ Овие зборови и биле врежани во срцето, па кога излегла од црквата ја соблекла облеката, му ја дала на просјакот и ја облекла неговата стара, искината и смрдлива облека. Кога дошла дома, родителите ја искарале.
Со оглед на тоа дека тоа се повторувало, татко и и забранил да излезе од дома, па таа на сиромашните деца им ја давала облеката низ прозорецот. Уште тогаш чувствувала дека нејзиниот повик е поинаков од она што нејзините родители го сакале за неа и ништо не може да ја спречи во тоа.
Петка имала постар брат Јевтими, кој во тоа време студирал во Цариград. Како многу млад, тој се замонашил, а подоцна станал епископ на градот Мадита, кој се наоѓала во близина на Епиват. Цел живот се борел против богомилската ерес и се прославил со чудата што ги правел во текот на животот.
По смртта на нејзините родители, Петка целосно му се посвети на Бога и на молитвата. Таа заминала во Константинопол сакајќи да ги посети христијанските светилишта и да се поклони на моштите на светителите. Во тие години решила да се замонаши, а тоа најверојатно се случило во црквата Покривање на Пресвета Богородица.
Петка потоа заминала на аџилак во Светата земја и решила да патува низ Мала Азија и низ Сирија сè до Ерусалим, придружувајќи се на караванот. Цело време оделае позади и знаела дека сите искушенија демнат во пустинските предели, но не се откажала.
По Јерулалим, Петка сама продолжила кон јорданската пустина. Ја преминала реката Јордан на местото каде што свети Јован го крстил Господа. Таа продолжила низ пустината каде што сонцето горело дење, додека во ноќите се смрзнувале. Имала само мал багаж со вода и леб. Со денови шетала со сонцето како единствено друштво низ пустината. Времето и просторот повеќе не постоеле за неа, таа била онаму каде што секогаш чувствувалае дека сака да биде - во земјата на Библијата.
Петка постојано се молела. По многу изгрејсонца и зајдисонца, наишла на пештера во карпата и сфатила дека го завршила својот аџилак. Господ ја одведе во нејзиниот нов дом. На тоа место, во пустината, ќе се изгради храм.
Во таа пештера каде што живеела сосема сама, во пустината каде ноќе од скривалиштата излегувле скорпии, змии и пустински лавови, молитвата на Петка била она што и давало сила. Молитва и вера во Бога. Се соочувала со искушенија, дење неподнослива топлина, а навечер студ и страв од диви животни. Можеби се сеќавала на нејзиниот поранешен живот и на изобилството во кое живеела. Се сетила на родителите, на братот, на питачите на кои им ја давала облеката. Сега нема ништо од тоа, но го има најважното - љубовта Господова. Таа беше сама со него.
Поминаа години, според некои извештаи 4 децении. Таа стареела и искушенијата биле сè послаби и послаби. Молитвата никогаш не го напуштила нејзиното срце и ум, а една ноќ додека се молела, видела ангел кој и рекол да ја напушти пустината и да се врати во својот роден град Епиват, каде што ќе го предаде своето тело на земјата, а душата на Господа. Таа повеќе би сакала да го заврши своето патување во пустината отколку да се врати во светот што одамна го напуштила, но го послушала ангелот.
Петка пристигна во Константинопол. Првото нешто што го направила е отиде во најпознатиот христијански храм - Света Софија. Таа долго време во солзи ги бакнувала ѕидовите и иконите на најголемиот божји храм. Потоа ги посетила другите цариградски цркви и се упатила кон Епиват.
Во Епиват пристигнала тивко и незабележано. Таа се сместила во ќелија во близина на црквата Свети Апостоли и тоа време го поминала во молитва. Живеела уште две години и умрела таму околу 1037 година. Верниците ја погребаа според христијанските обичаи, но не на градските гробишта, туку одделно од другите, бидејќи ги погребаа сите странци кои не се Грци. Епивачани не знаеле која е таа, а по погребот брзо била заборавена.
По неколку години, во близина на местото каде што била погребана, морето го исфрлило телото на морнар кој бил убиен во бродолом. Трупот смрдел, па мештаните го погребале покрај моштите на Света Петка. Во таа прилика било пронајдено нејзиното нераспаднато тело кое не било допрено. Меѓутоа, двајца селани тогаш сонувале сон во кој го виделе Светиот петок и сфатиле дека треба да ги извадат моштите од земјата. Тие беа пренесени во црквата на Светите апостоли Петар и Павле во Епиват. Оваа црква денес не постои.
Верниците масовно доаѓаа да ги целиваат моштите на светителот и да се помолат за здравје. Се случиле чудесни исцеленија, а потоа се создала познатата молитва која е зачувана до денес: „Света Параскево, преродитемо, моли се на Бога за нас!“
Чудотворните мошти на Света Петка со текот на времето многупати биле пренесувани, па таа ги продолжила патувањата и по земната смрт. Нејзините мошти почивале во Епиват два века. Источното Римско Царство (Византија) било значително ослабено од нападите на крстоносците кои го освоиле Константинопол во 1204 година и го опустошиле. Во 1238 година, тогаш моќниот бугарски владетел Јован Втори Асен успеал да ги пренесе моштите на светителот во неговиот главен град Трново, каде што останале во следните 150 години.
Од Трново по неговото паѓање (1393), кога го освоил османлискиот султан Бајазит, моштите биле пренесени во Видин.
Српската принцеза Милица отпатувала во Сер, каде што вечерал Бајазит, за да го замоли да и ги даде моштите на Света Петка. Бајазит ѝ дозволил да ги земе моштите, па тие во 1398 година биле пренесени во Србија, во средновековниот град Жупањевац. Оттаму, околу 1400 година, биле пренесени во манастирот Љубоштиња, а конечно во 1417 година биле префрлени во Белград, во црквата Успение на Богородица. По неколку години била изградена црквата Света Петка каде што почивале нејзините мошти за време на нејзиниот престој во Белград.
Кога султанот Сулејман го освоил Белград во 1521 година, заедно со други вредни предмети, ги пренел во Цариград моштите на Света Петка, заедно со протераните Срби од Белград. Моштите почиваат во Константинопол повеќе од еден век. На барање на молдавскиот господар Василиј Лупул во 1641 година, кој ги откупил долговите на Цариградската патријаршија, моштите биле пренесени во градот Јаши, каде што се наоѓаат и денес (освен два прста од раката, кои се во параклисот Света Петка на Калемегдан во Белград).
Моштите ќе бидат во тој храм 250 години, до 1888 година, кога ноќта меѓу 26 и 27 декември избувнал голем пожар и тој храм бил целосно уништен. Но света Петка и во овој случај ја покажа својата моќ и чудотворство. Целиот храм изгорел, огнот стопил среброто и златото, дури и ковчегот во кој се наоѓал светителот, но моштите останале недопрени.
Аџилакот во Јаши стана еден од главните верски настани во Романија. Стотици илјади аџии се собираат секоја година во Јаши на вториот викенд од октомври за да го одбележат Светиот петок.
Србите ја сметаат Света Петка за свој заштитник, па другите локални цркви често ја нарекуваат Параскева. Кај православниот народ постои верување дека молбата до светицата особено помага при болести на очите и рацете.
