Авторот на текстот, Мајкл Мартенс, споменува анегдота од конференција на која се разговарало за опасноста од избувнување на војна во Југоисточна Европа, каде еден од учесниците тврди дека нема опасност бидејќи во тие земји има недостиг од војници.
Авторот на текстот не смета дека опасност од војна не постои, тврдејќи дека дури и добро вооружените специјалци можат да направат многу штета, но дека овие земји се уште страдаат од недостаток на војници. Тој како пример ја наведува Србија.
„Србија, на пример, веќе неколку години силно се вооружува со ракети, беспилотни летала и противвоздушни системи од Кина и Русија, кои наскоро треба да бидат дополнети со француски борбени авиони Рафал, тоа е еден дел од сликата дека на Србија, како и другите земји и регионот, ѝ недостигаат војници кои знаат да управуваат со оваа скапа техника, така што српската армија има, всушност, повеќе од 300 тенкови, но најмногу една третина има обучени екипажи. “
Тој како пример го наведува тоа што офицерите често преминуваат во стопанството и што има малку млади луѓе, бидејќи воената служба повеќе не е толку привлечна и затоа што се раѓаат сѐ помалку деца. Дополнително, се наведува дека емиграцијата го влошува проблемот, бидејќи „земјите од регионот не се доволно атрактивни да го задржат своето младо население или да привлечат мигранти“.
Авторот на написот ја споредува ситуацијата во Србија со онаа во Романија или Бугарија, наведувајќи дека во тие земји понекогаш е можно да се забави емиграцијата од големите градови или дури и да се смени трендот, но забележува дека овие земји се членки на Европската унија. .
„Во шесте земји од Западен Балкан, кои сè уште не се членки на Европската унија и немаат еднаков пристап до нејзиниот пазар, ситуацијата не изгледа толку добро“, пишува FAZ, наведувајќи дека за многу млади луѓе во тие земји , се чини дека емиграцијата сепак е најдобрата опција.
Намалувањето на бројот на жители влијае и на однесувањето на западните инвеститори, забележува ФАЗ, објаснувајќи дека нема доволно работна сила за големи проекти во трудоинтензивните индустрии. „Еден западен концерн, кој сака да изгради голема фабрика во една балканска земја, пред почетокот на работата се согласи две третини од вработените да бидат увезени од Филипините.“
Се зборува дека политичарите во тој регион доцна ја сфатиле сериозноста на демографската состојба и дека сега се натпреваруваат да донесат странски работници. „Во меѓувреме, градскиот превоз на Белград вработува возачи на автобуси од Индија или Шри Ланка, бидејќи нема локални заинтересирани лица. Најсиромашната земја во Европа, Косово, донесе работници од Бангладеш со авиони за големи проекти.
Оваа нова реалност ќе ги стави општествата во балканскиот регион пред тешки предизвици, предупредува ФАЗ, бидејќи имигрантите од Азија и Африка ќе имаат деца, ќе купуваат недвижнини, ќе ги негуваат своите традиции и религии и ќе го променат изгледот на градовите во југоисточниот дел на Европа, нешто на што не се навикнати во тој регион.
„Потенцијалот за конфликт е очигледен. Балканот, точно е, е мултиетнички со векови. Но, да се признае дека областа е имигрантски регион или дека мора да стане таков, за да се одржи економски, е тешко за оние со моќ да прифатат“, заклучува Frankfurter Allgemeine Zeitung.
