Таа го оставила во болница веднаш по раѓањето. Наскоро, Ален ја објави потресната автобиографска книга „Јас сум Ален“, во која искрено сведочи за својот тежок, но достоинствен животен пат.
„Роден сум како дете на воено силување. Мајка ми ме остави во болница. Ме хранеле со трошки од бисквити. Ме посвои домар. Преживеав етикета како 'четничко копиле'. Снимен е филм за мене. Ја најдов мајка ми. И татко ми. Станав татко. Добијам награда за човекови права,“ раскажува Ален Мухиќ.
Денес, тој е гласот на децата родени од воени трауми – оние кои општеството често не ги гледа, не ги признава и ги заборава.
Биолошката мајка на Ален во почетокот се обидела да ја прекине бременоста, но поради поодминатата состојба, тоа не било возможно. Подоцна изјавила дека имала порив да го задуши детето. По породувањето, го оставила во болница, каде домарот се смилувал на него. Почнал секојдневно да го носи дома кај сопругата и ќерките, и на крајот го посвоил. Така, Ален израснал во муслиманска енклава, во сиромаштија и без основна инфраструктура, но со љубов и прифаќање во посвоителското семејство.
Неговата приказна за првпат стана позната кога имал три години, преку напис во американскиот „Њусвик“, во кој новинарката Стејси Саливан пишувала за деца родени по силувања за време на војната во БиХ. Таа ја пронашла и неговата биолошка мајка, која изјавила дека не чувствува ништо ниту кон детето, ниту кон силувачот, кој „неповратно ја уништил“.
Детството на Ален било тешко – не само поради сиромаштијата, туку и поради силната стигма. Бил навредуван, нарекуван „четничко копиле“, секојдневно се соочувал со отфрлање и предрасуди. Но, израснал опкружен со искрена љубов од семејството кое го посвоило. Вистината за неговото потекло ја дознал како дете, кога другар во школа му добацил во гнев: „Ти си четничко копиле најдено покрај контејнер.“
„Тогаш се отвори Пандорината кутија,“ вели тој. Вистината ја дознал на осум или деветгодишна возраст – приближно на возраст колку што денес има неговиот најстар син. Таа реченица го погодила, но и го натерала да тргне по своите корени.
Во интервју за „Klix.ba“, Ален раскажа дека првите месеци го хранеле болничарите, а неговиот иден татко работел како домар во воената болница. Иако живеел без основни услови – без вода и греење – домарот и неговото семејство решиле да му понудат дом на дете родено од брутален чин на насилство. Неговите посвоени сестри уште од почеток го сметале за вистински брат, а Ален вели дека денес тој е „нивно огледало“.
Како возрасен, Ален одлучил да го пронајде и својот биолошки татко – воен злосторник кој ја силувал неговата мајка. Тој средба била тешка. Татко му му ги отворил вратата, негирал дека ја познава неговата мајка и тврдел дека сè е „политичка приказна од БиХ“. Ален тогаш, гледајќи го во очи, рекол дека не му треба ДНК тест – „очите не лажат“.
„За мене тој е воен злосторник и така ќе биде засекогаш. Во моментот кога го видов, сфатив дека не можам да ја сменам минатото, но можам да ја обликувам својата иднина,“ вели тој.
И покрај сè што поминал, Ален никогаш не ја обвинил својата мајка:
„Таа не е виновна. Вистинскиот злосторник е мојот татко. Тој мора да одговара за тоа што го направил.“
Ален Мухиќ денес е татко, борец за човекови права и симбол на победата на животот над насилството, омразата и неправдата. Неговиот глас потсетува дека децата родени од воени силувања постојат и дека заслужуваат да бидат видени, признати и почитувани, пренесува „Блиц Жена“.
