Исповед за неверојатната моќ на молитвата, верата и божјата волја. Како една жена, соочувајќи се со големите животни предизвици, нашла утеха и надеж во манастирот Свети Василиј Острошки.
Понекогаш животот носи непредвидливи моменти, тешки ситуации кои нè ставаат пред големи искушенија. Една католичка, соочена со грижата за здравјето на мајка си и тагата поради загубата на својот татко, решава да побара утеха на необично место. Во оваа инспиративна приказна, таа открива како манастирот Свети Василиј Острошки ѝ го променил животот, давајќи ѝ го потребниот мир и одговорите што ги барала.
Ова е нејзиното искуство:
„Би сакала ова да го споделам со вас. Сум видела многупати реклами во кои одредени агенции нудат патувања до манастири, вклучувајќи го и манастирот Свети Василиј Острошки. Сум слушала многу за него.“
Ме привлече идејата еден ден да одам таму. Потоа дознавме дека мајка ми има згрутчување на крвен сад во вратот и дека треба да се оперира. Ни кажаа дека операцијата е ризична и дека може да доведе до срцев удар.
Едвај научив да живеам со фактот дека татко ми повеќе го нема, кога се случи и ова... Бев сама, единствената поддршка што ја имав беше тетка ми и нејзиното семејство. Имаше и други луѓе околу мене, но не чувствував дека навистина им е грижа за нас.
Посакав да одам кај Свети Василиј и да го замолам, ако даде Бог, мајка ми да не мора да се оперира, бидејќи навистина немам сила да го поднесам тоа, и да биде здрава, и сè уште да не ми ја одзема. Ми се чини дека постојано ги губам луѓето околу мене, оние што ги сакам, истото важи и за момчињата, истото важи и за родителите и за пријателите.
Сега немам ни сила да поминувам низ такво нешто, татко ми почина ненадејно, речиси никогаш не се разболуваше, работеше до последниот ден од животот... И така, сестра ми ми се јави да одиме на море, а ако сакам, можеме да одиме и во манастирот.
„Ова е Божјо чудо“, си помислив, Бог сакаше да одам таму.
Сестра ми не знаеше дека одамна посакував да одам таму, но сакаше да оди заради својата ќерка, бидејќи таа е родена на тој ден, на Свети Василиј. Знаев дека таму одат луѓе од сите вери, имаше католици, православни христијани, видов и муслимани... Сум слушнала многу приказни за овој светец, дека направил многу чуда, сакав и да направи чудо и во мојот живот.
Стигнавме на море и се договоривме да одиме во манастирот во недела.
Секогаш се потпирам на себе, па чудно е што ѝ препуштив на сестра ми да го нмести алармот, а тоа не го направив јас, за секој случај, но не го наместив.
Часовникот не заѕвони, таа се чудеше, бидејќи го наместила, а тоа никогаш порано не се случило. Автобусот требаше да пристигне во седум часот, мислам, од Херцег Нови.
Слушнав само нервозно: „Станувај!“ Не знам како, но се качивме во автобусот...
За 5 минути бевме спремни, а го спремивме и малото девојче. Толку за она што велат: „Кому му е предодредено и дадено, тој ќе стигне таму“.
Подоцна, сестра ми ми кажа дека некоја птица ја разбудила. Ниту пред тоа, ниту после тоа, немаше птици на нашиот прозорец, само тоа утро.
Кога патувавме таму, почнав да плачам. Не знам зошто, штом го здогледав манастирот, и како што се приближувавме, не знам зошто плачев. Не можев да ги сопрам солзите... Ми беше срам што плачам, ги криев солзите...
Тоа помина кога влегов, сè беше во ред... Не ги знаев православните обичаи, однесувањето во црква, бидејќи сум католик, но сè помина добро... Почувствував неопислив мир...
Се молев за мајка ми, за момчето со кого сакав да се смирам тогаш... Се смирив со момчето, а потоа се разделивме. Сето тоа е дел од Божјиот план, ако сме еден за друг, ќе бидеме заедно.
Мајка ми е сега со мене, ѝ рекоа дека има еден вид зачепување на крвните садови што не е толку опасно и дека бидејќи не се променило две години, не ѝ е потребна операција...
Докторот кој толку инсистираше на операцијата, целосно се премисли...
Сега мајка ми зема лекови и е добро. Сфатив дека Исус навистина дозволува некои ситуации што не ни се допаѓаат, да нè доближат до Него, но никогаш нема да ни даде повеќе отколку што можеме да поднесеме. Ти благодарам Исусе мој, ти благодарам Свети Василиј!“
