Лицемерниот однос на Европа кон „политичкото мешање“ деновиве е целосно разоткриен, но во исто време целиот пристап кон трансатлантската алијанса доживува краток спој. За почеток, неколку примери кои јасно зборуваат за тоа.
Европските лидери во понеделникот остро го критикуваа Илон Маск додека тој продолжи да ги искажува своите ставови за состојбата на стариот континент. Да потсетиме, иако Маск во последните денови главно се фокусираше на Британија, тој ја поддржа и Алтернативата за Дојчланд (AfD) во напис во весник, пред претстојните парламентарни избори.
Норвешкиот премиер Јонас Гар Шторе во интервју ја изрази својата загриженост дека „личност со огромно присуство на социјалните мрежи и големи финансиски средства“ е толку директно вклучена во работите на другите земји“.
Според него: „Така не треба да функционираат демократијата и сојузниците“.
Потоа го имаме Емануел Макрон, кој не го спомна Маск по име за време на неговиот говор пред француските амбасадори во Елисејската палата, туку остро ја предупреди публиката да внимава:
„Кој би замислил пред десет години дека сопственикот на еден од најголемите социјалните мрежи во светот би поддржале ново меѓународно реакционерно движење и директно би се мешале во изборите, вклучително и оние во Германија?“.
Маск одговори со ист тон, избегнувајќи конкретно да го спомене Макрон, но тој одговори на платформата Х велејќи: „О, како тогаш кога Стармер го нарече Доналд Трамп расист и рече дека британската влада треба да стори сè за да го спречи?“
Се разбира, за мало потсетување - има многу други примери на странци кои се мешаат во европските работи. Кога Барак Обама беше претседател на САД, тој озлогласено ги предупреди Британците во 2016 година дека одлуката за напуштање на ЕУ ќе ја остави земјата „на задниот дел од редот“ за трговски преговори.
Слична закана дојде и од претседателот Франсоа Оланд - во чија влада учествуваше Макрон - кој три месеци пред референдумот за Брегзит рече: „Не сакам да ве плашам, само сакам да ја кажам вистината - ќе има последици“.
Друг истакнат противник на Брегзит беше унгарско-американскиот милијардер Џорџ Сорос, кој со чувство на „гордост“ донираше 400.000 фунти за кампањата Remain. Истата година вложи 500 милиони долари за поддршка на бегалците и мигрантите кои пристигнуваат во Европа. Неговиот син, Александар, сега ја води деловната империја на неговиот татко и го запозна Макрон во Елисејската палата во ноември, разговор опишан како „пронаоѓање иновативни начини за заедничка работа во сè пофрагментиран свет“.
Обама, исто така, ја поддржа Ангела Меркел во последните недели од неговото претседателствување додека таа размислуваше да се кандидира повторно за функцијата во 2017 година.
“Од неа зависи дали повторно ќе се кандидира“, рече Обама во ноември 2016 година. „Но, кога би бил Германец и би имал глас, можеби би ја поддржал“, рече тој тогаш.
Дури и откако ја напушти Овалната соба, Обама продолжи да се меша во европската политика, нешто за што Макрон добро знае.
Насловот во Гардијан гласеше: „Обама го поддржува Макрон со интервенција во последен момент на француските избори“, само неколку дена пред Французите да излезат на гласање во мај 2017 година за да одлучат дали Макрон или Марин Ле Пен ќе биде претседател.
„Француските избори се многу важни за иднината на Франција и вредностите за кои толку многу се грижиме“, рече Обама, оправдувајќи го својот став за поддршка на Макрон, за кој рече дека ги повикува „надежите на луѓето, а не стравовите“.
Интересно е, односно уште еднаш се потврдува, колку „мешање“ е поим што може да се растегнува. Секој политички коментар што е „наместен“ во однос на друга земја веднаш се смета за голем прекршок што заслужува осуда - кога доаѓа од „другата страна“.
Од друга страна, владејачката партија, постоечката гарнитура, речиси никогаш нема да се цензурира или да се прекори. Згора на тоа, тие тргнуваат од претпоставката дека нивните забелешки и коментари се „морално исправни“ затоа што, добро, тие се на „правилната страна“.
Ќе биде интересно да се види како актуелната европска политичка елита се обидува да се прилагоди на доаѓањето (и изгледот) на Доналд Трамп и Трамп во неговата верзија „2.0“, која може да биде многу различна од она што имавме можност да го видиме во период од 2016 до 2020 година.
Треба да се претпостави дека ќе се обиде да ги остави на колективна амнезија сите досегашни многу жестоки критики против кандидатот Трамп во тоа време.
Но, некои не забораваат, пред се новиот „ротвајлер“ на Трамп, Илон Маск.
Секако, кога Маск „се сеќава“ на нешто, тој може да го сподели со милиони луѓе ширум светот преку неговата платформа X. Од негова перспектива, нема ништо спорно што неговите објави се појавуваат на врвот на сечија X насловна страница ако тој чувствува дека има потреба од тоа. На овој начин, тој сега буквално глобално потсетува дека британскиот премиер Стармер сугерирал дека Трамп е „расист“ и дека мора да се направи се за тој да не победи на изборите.
Секако, европските лидери беа речиси убедени дека овој пат нема шанси Трамп повторно да победи, односно дека Камала Харис има премногу „вредности“ за да може да изгуби во секој случај.
Колку е тоа иронично! Затоа што ја набљудуваа политичката реалност и во 2016 година, кога се уверија дека Хилари Клинтон е сигурен победник.
Затоа си дозволија толку многу „антитрампизам“, верувајќи дека до овој момент веќе ќе бидат во ред за пофалби од новиот американски претседател, потсетувајќи како од почетокот биле на нејзина страна и како сега ја слават победата на „различноста“ заедно со неа!
Некои лидери на ЕУ, пак, ќе се обидат итно да ги искористат своите политички карактеристики, на пример, италијанската премиерка Џорџија Мелони, фактот дека е десничарка, за да му се заблагодари на Трамп уште пред инаугурацијата.
Тој секако ја прими, средбата беше проследена со неколку фотографии, но Мелони тешко може да му го „продаде“ на новото американско раководство својот новооткриен „трампизам“ бидејќи нејзините позиции, особено во областа на надворешната политика, се многу поблиски до елитите на ЕУ (на пример, поддршка за војната во Украина).
За политичко-дипломатскиот „краток спој“ во главите на раководството на ЕУ да биде уште поголем, се потруди и самиот Трамп, кој во последните денови звучи како поголем Трамп од Трамп што го знаеме.
И така, додека ЕУ зборува за стравувањата дека Путин сака да ги нападне нивните членки, го имаме Трамп арогантно спомнува нешто по линијата на анексија на Канада, окупација на Гренланд (милом или силом) или инвазија на Панамскиот канал.
Можеби утре ќе ја продолжи својата серија и ќе предизвика уште поголемо бунило.
Едно е сигурно, всушност неколку работи...
Како прво, Трамп е далеку од позитивен. Наскоро може да дознаеме колку е во состојба да биде негативец, речиси негативец од некаков стрип (неговата реторика почнува да се усогласува со тоа, како и чувството на супериорност).
Сепак, не можеме да не забележиме дека во Европа има тотална заситеност од лицемерието на актерите кои се уште се на власт. Барем добро е што имаат некои критики со кои не се во состојба да се справат.
Всушност, ваквата ситуација покажува до кој степен може да оди лицемерието и чувството на егзистенцијална лојалност.
Да ја земеме на пример Данска. Трамп отворено се заканува дека ќе го заземе цел Гренланд, кој, без оглед на зајакнувањето на тамошните сецесионистички чувства, сè уште правно е составен дел на Кралството Данска.
Како реагираше данската премиерка Мете Фредериксен? Истата, да напоменеме дека, кога ќе се појави во Киев, звучи многу воинствено. Таа рече дека „Гренланд им припаѓа на Гренланѓаните“ и дека Данска сè уште верува во длабока соработка и сојуз со САД.
Затоа, ниту во моментот на територијална закана, не може да се „одвои“ од толку многу научениот образец на политичко однесување кон САД.
Што се однесува до Трамп, тој или смислува план за нова американска империја или многу ужива гледајќи ги реакциите, веројатно и двете.
<b><i>(Vecer.mk<a href="https://www.advance.hr/tekst/trump-ili-kuje-plan-za-novu-americku-imperiju-ili-jako-uziva-u-promatranju-reakcija-vjerojatno-oboje-europska-elita-se-spotice-o-vlastito-licemjerje-i-dozivljava-politicko-diplomatski-kratki-spoj-po-pitanju-trans-atlantskog-odnosa/"> VIA)</a></i></b>
