Русија ја губи војната во Украина?
Руската армија се повлекува од Херсон. Многу медиумски извори истакнуваат дека ова е понижувачко бегство за Русија, но нешто што можеше да се очекува по последните неколку недели.
И навистина, напуштањето на Русија од стратешкиот западен брег на Днепар не е големо изненадување, туку како продолжение на проблемите со кои се соочуваат веќе неколку месеци.
Некои ќе речат дека е многу подолго од тоа, всушност од самиот почеток на војната во Украина. Да, на самиот почеток имавме руски пораз кај Киев.
Тогаш Москва рече дека тоа е стратешко повлекување со цел повеќе да се фокусира на Донбас.
Меѓутоа, од денешна перспектива, после Харков, после Херсон, секако е неопходно целата војна да се набљудува од друга перспектива.
Загубата на Херсон не е мала работа. Со повлекувањето, Русија ѝ предава на Украина илјадници квадратни километри, вклучувајќи голема и висококвалитетна земјоделска територија, можеби најдобра во цела Украина.
Понатаму, Русија – според нивните сопствени декларации – сега се повлекува од „својата територија“ затоа што пред пет недели ја прогласија целата област Херсон за составен дел на Руската Федерација.
Дали сега ќе управуваат со тие области како „окупирани“ или ќе предложат некои алтернативни исходи под налетот на новата реалност?
Некои работи ќе се променат, мора. Ајде да видиме што Москва има да каже по ова прашање денес.
Коментарот го даде портпаролката на Министерството за надворешни работи, Марија Захарова, нагласувајќи дека Русија е подготвена да преговара со Европската унија за „излез од оваа криза“.
Во исто време, наведува таа, како што неколку пати беше повторено од Москва, дека не наоѓаат реципроцитет.
Да, не можат да го најдат, а сега на сите им е јасно зошто. Затоа што зошто Украина или нејзините западни сојузници би понудиле преговори ако Русија е таа што во моментов книжи загуби?
Захарова посочува дека повиците на ЕУ за Москва и Киев да почнат преговори се „само реторика“ бидејќи ЕУ со своите потези, односно со испраќање оружје само ја ескалира ситуацијата, а не ги смирува тензиите.
Се разбира, кога зборуваме за „ескалација на ситуацијата“, никој не ја ескалира до степен како што тоа го направи Русија на 24 февруари годинава.
Инвазијата на Украина започна многу самоуверено, иако некои предупредија дека Украина може да стане „стапица“ за Русија.
На што всушност може да се надева Русија во овој момент? Воено, се чини дека не може да напредува.
Всушност, најголемиот предизвик за руските генерали сега ќе биде како да ја организираат одбраната на територијата што се уште ја имаат под нивна контрола.
Украинската армија, пак, ќе се обиде да постигне што поголемо враќање на окупираната територија, иако секако се чувствуваат уморни.
Русија има уште најмалку две можности со кои може да ја сврти војната во своја полза.
Тие можат да продолжат да ја уништуваат украинската инфраструктура, што всушност е најголемиот удар за цивилното население на Украина, бидејќи тие ќе останат без греење и струја во зима, но на овој начин – ако немаат морални сомнежи – можат да вложат посилни напори за притисок врз Киев.
Друга можност е да се изврши сличен притисок, но врз цела Европа. Русија активно ја слуша и ја следи состојбата на поддршката за Украина во европските земји.
Тие знаат дека оваа поддршка се намалува додека ситуацијата станува се потешка и за самото европско население. Енергетската криза, инфлацијата и другите проблеми ја намалуваат поддршката за Украина, а Москва се надева дека тоа нема да продолжи во оваа мера уште долго.
Но, додека чекаат некој да „се скрши“, се чини дека нивната војска е прва што ќе пукне.
Руското воено раководство театрално го претстави повлекувањето од Херсон како храбар чин, грижа за благосостојбата на војниците кои не сакаат да бидат оставени да умираат непотребно.
Но, во исто време се почесто се појавуваат приказни дека руските војници навистина се фрлаат во акции каде што умираат многу повеќе отколку што треба.
Повлекувањето од Херсон може да биде само врв на ледениот брег на проблемите со руската војска, внатрешни проблеми кои едноставно ставаат крај на какви било планови и желби што може да ги има Кремљ.
Бидејќи кога загубите ќе почнат да се натрупуваат, брзо се натрупува и внатрешното незадоволство.
Руските провладини коментатори кои силно ја поддржуваат инвазијата на Украина, сега го нарекуваат Херсон една од најтешките загуби во руската воена историја.
Ваквите набљудувања можат да доведат до инсистирање на нечија вина, а потоа може да биде загрозена целата руска владејачка структура – да, дури и самиот Путин, кој се чини дека сè уште е единствениот изземен од остри критики.
Да речеме дека Кремљ сфати дека ситуацијата не им оди добро и прашање е колку се подготвени сега да го признаат тоа, што можат да понудат?
Преговори. Но каков вид? Да, Русија тврди дека тие секогаш се заинтересирани за преговори, но самите не кажуваат под кои услови.
Украинската страна, пак, е многу поконкретна по ова прашање, но се однесува крајно максималистички.
Доколку вечерва го прашаат Володимир Зеленски под кои услови е подготвен да преговара со Русија, тој веројатно би рекол дека нема да има преговори додека Путин не си замине од власт (дури и потпишал указ за ова прашање), а како услов целосно повлекување на руската сили од сите окупирани територии на Украина (можеби дури и од Крим).
Јасно е дека успехот на максималистичкиот пристап кон преговорите произлегува од опсегот за намалување на барањата откако ќе започнат преговорите.
Со ова повлекување од Херсон, Русија изгледа нуди „поповолни услови“ – затоа што сепак некако чудно бегаат од Украинците кои не брзаат ни да влезат во Херсон!
Ердоган: Руското повлекување од Херсон е позитивен и важен чекор
Некои ќе речат дека главната цел на Русија во моментов е да спречи пораз.
Но, како да се спречи поразот кој веќе е реализиран?
Затоа што за да знаеме каков е рускиот пораз, треба да знаеме зошто се случи оваа војна, а се беше многу јасно кажано пред точно една година.
Русија испрати барање до Западот трајно да се откаже од идејата за внесување на Украина во НАТО алијансата.
Да замислиме дека сега е постигнат мир, дури и ако Русите предадат уште малку од окупираната територија, задржувајќи ја само копнената врска со Крим и на крајот „малку наоколу“ – што е со главната цел?
НАТО може да каже дека дефинитивно ќе ја прифати Украина во алијансата и тоа по забрзана процедура.
Дали е тоа невозможно сценарио? Не, навистина.
Што се однесува до идејата дека само земја која ги решила сите територијални прашања може да стане членка на НАТО, тоа е идеално правило за „повремена ревизија“.
Всушност, во најлошото сценарио, според Русија, може да се случи она што се обидоа да го спречат на почетокот на инвазијата на 24 февруари, сега само да го забрзаат.
И потоа? Тогаш ништо.
Русија и онака веќе се граничи со НАТО, а таа граница само значително ќе се зголеми со влезот на Украина.
Дали тоа би бил почеток на крајот на Русија?
Можеби.
Или може да постои како земја која повеќе не е ривал, што значи дека целата постоечка гарнитура со Путин мора да си замине, а на нејзино место да дојде политичка структура која ќе се дистанцира од се, нешто како што самата Русија мораше да направи после поразот во Студената војна оддалеченост од СССР.
Јасно е дека ова е најлошото сценарио за Русија.
Сигурно има и подобри.
Колку и да им изгледа неверојатно, Русија сè уште може да ја добие оваа војна ако може да води војна надвор од издржливоста на Киев и Западот.
Можеби би можеле да се надеваат на тоа во случајот со „црвениот бран“ во САД, но тоа не се случи.
Администрацијата на Бајден, како и Демократската партија, се покажаа многу пожилави оваа недела отколку што се мислеше.
Да, САД инвестираат многу пари во Украина, но тоа нема да престане.
Тие би престанале само доколку „промената на режимот“ во Русија изгледаше апсолутно невозможна.
Сепак, со секој руски пораз се обновува перцепцијата дека тоа сепак е можно.
Имено, главниот позитивен исход за Вашингтон и Киев не е целосен пораз на руската армија на терен, туку поместување во Кремљ и соодветно на тоа, тие продолжуваат со пораз на руската армија на терен.
Нервозната Европа зад сцената сега малку поенергично ќе бара преговори и мир, бидејќи заедно со оваа војна пропаѓа и таа, но САД не, сè уште не, бидејќи дури сега се отвора простор за вистинска деградација на Русија.
На крајот, секој може да биде жртвуван, освен САД, кој за Америка би бил идеален исход пред најголемиот судир, оној со Кина.
Да се вратиме на основното прашање од насловот – дали Русија ја губи војната во Украина?
Но, ајде да го прошириме на овој начин – ако во поширок контекст ова навистина е војна меѓу Русија и САД, кој има поголеми шанси да ја изгуби?
Русија може да го изгуби на повеќе начини, САД речиси никакви, затоа што самиот факт што две големи земји се во војна се ослабуваат самите себе и цела Европа (која претходно беше подготвена да прифати руски и кинески бизнис), дека бројот на жртви (според нивните извори) е веќе над 200.000 војници, сега тоа е исклучиво победа на САД, а Русија и ја дава таа победа од моментот кога погрешно заклучи дека инвазијата на 24 февруари е единствениот можен исход.
Фото: Профи
